Kom je er ooit echt vanaf?

Beste,

Ik heb heel wat ex-patiënten waarmee ik nog af en toe contact heb, niet omdat ze professionele hulp nodig hebben maar omdat ze af en toe laten weten hoe het met hen gaat. Vanuit ervaring weten we dus dat heel wat mensen die in hun adolescentie een eetstoornis ontwikkeld hadden, er jaren later voorgoed mee afgerekend hebben. Niettemin gebeurt het wel dat ex-patiënten na hun behandeling wel contact opnemen met ons, omdat zij de neiging voelen om terug te vervallen in wat voor hen ooit een oplossing leek (m.n. diëten of eetbuien en braken) wanneer zij zich in een bepaalde crisissituatie bevinden (relatiebreuk, verlies van dierbaren, persoonlijke conflicten enz.).

Meestal komen zij dan voor enkele sessies terug, wat wij boostersessies noemen. Zij kunnen op korte termijn terug geholpen worden. Het dwingende stemmetje, welke de angst voor eten en gewicht vertegenwoordigt, blijft wel een tijd na de behandeling bestaan. Alleen verliest het zijn dwingende karakter, vooral als men er tegenin blijft gaan. Men moet zich blijven realiseren dat dit stemmetje opduikt wanneer men zich bedreigd voelt door interne conflicten (binnen eigen waarden of normen) of externe conflicten (tussen anderen en zichzelf). In een soort paniekreactie verschuift de angst voor deze conflicten naar angst voor eten en gewicht, en op die manier vermijdt het stemmetje het eigenlijke probleem. Wanneer je dit systeem goed doorkrijgt, kan je het stemmetje als een soort rood licht gebruiken, wetende dat je je ergens niet lekker bij voelt.

Eerder dan dit onbehagen te vermijden door regeltjes rond eten te volgen, kan je beter zoeken waar dit onbehagen vandaan komt – om dan het reële probleem op te lossen.

Myriam Vervaet