Al maanden droom ik regelmatig dat ik weer in mijn oude studentenkamer aan het Vondelpark woon. De ene keer zijn de wanden er drijfnat, de andere keer puilen de kasten er uit van god weet wat, maar altijd verbaas ik me vreselijk. Ik had toch een heel leuke woning in een heel ander deel van de stad, samen met een heel leuke meneer bovendien? Wat doe ik dan in dat kamertje?

Nachtmerries zou ik ze niet willen noemen, maar dat hoeft ook helemaal niet, zegt Ada de Boer als ik haar benader. Weliswaar komen de meeste mensen bij haar op consult omdat hun nachtrust ernstig verstoord wordt door angstdromen, maar de Groningse psychologe en droom­therapeute krijgt ook geregeld klanten die gewoon benieuwd zijn wat er schuilgaat achter een terugkerende droom. ‘Vaak zitten ze in een overgangsperiode en zoeken ze meer richting in hun leven,’ vertelt ze.

O, maar dát is bij mij helemaal niet het geval, zeg ik meteen verschrikt. Mijn leven is een aangenaam kabbelend bosbeekje. Behalve dan dat ik ’s nachts regelmatig wakker schrik van het gevoel dat ik terug naar af ben gekatapulteerd. En dat ik weleens wil weten wat ik mezelf daarmee probeer te vertellen.

Maar daarvoor moet ik De Boer eerst meer over deze dromen vertellen. Ze vraagt me om ontspannen en met gesloten ogen op de bank tegenover haar te gaan zitten en me op een van die dromen te concentreren. Vervolgens begint ze me rustig vragen te stellen. Is er een raam in de kamer? Wat zie ik daardoor? Is het ochtend, avond, zonnig, somber? Sneller dan verwacht doemen er beelden voor me op. De scheefgezakte dakkapel, de loodgrijze avondhemel, de stille straat en… bah, ik wil hier niet zijn!

‘Wat zie je als je je omdraait?’ vraagt De Boer. Ik keer me in gedachten naar mijn droomkamer en huiver andermaal. De vloer ligt bezaaid met spullen en ook de kasten puilen uit – heb ík die gipsen pierrot ooit gekocht? In het naastgelegen slaaphok slaat de beklemming helemaal toe: stápels vuilniszakken. En daarbovenop een bloesje uit mijn oertijd – het met turkooizen rozen bezaaide ding dat ik droeg toen ik voor het eerst met mijn eerste vriendje uitging. O ja!, zeg ik tegen De Boer, daar heb ik me meteen na die droom al over verbaasd, dat juist díé zo haarscherp in beeld verscheen! ‘Was het een mooie bloes?’ wil zij weten. Ik blijf lang stil. Het was een tuttending, zeg ik dan nurks. Want ik was in een tuttenfase. Mijn eerste vriendje studeerde rechten in Leiden, dan weet je het wel. En verder wil ik het er eigenlijk niet over hebben.

Tijd om terug te keren naar het hier en nu. Je ziet vaak dat mensen ’s nachts terugkeren naar huizen van weleer, zegt De Boer. Huizen zijn een herkenbaar symbool voor voorbije periodes. Wat wel opvalt aan mijn droom is dat het er avond is, en somber. En dat mijn kamer zo vol is en ik zo boos over die bloes en dat vriendje spreek. Er klinkt een gevoel van beklemdheid in door, en van iets wat niet af is. Herken ik dat? Niet echt, zeg ik, behalve dan dat ik me door die Leidse vrind een tijdje in een richting gepusht voelde die niet bij me paste.

Zou het kunnen dat je je nú ook in een richting gepusht voelt die niet bij je past, vraagt De Boer vriendelijk door. Neuhhh, zeg ik. Maar terwijl ik dat zeg borrelen er beelden van veranderend Amsterdam in me op. Hoe je rond de ‘alternatieve’ Noordermarkt tegenwoordig klemgereden wordt door de suv’s, hoe double income three kids de Echte Mokummers uit mijn buurt verdrijven. Hoe ik het oord dat ik lang als de stad van mijn leven beschouwde steeds meer als een bolwerk van hip conformisme ervaar.

Ada de Boer knikt me toe en zegt glimlachend: ‘Tijd voor een nieuwe levensfase misschien?’ ‘Oei,’ zeg ik. Maar als ik door het Groningse centrum terug naar het station wandel, denk ik: Leuke stad, eigenlijk…

Ada de Boer doet ook telefonische consulten en geeft op diverse plaatsen in Nederland en België cursussen, workshops en lezingen over dromen. Zie www.droomnet.nl.[/wpgpremiumcontent]