Jenny Klijnsmit (46) is coördinator bij De Doelen in Rotterdam en blogger over acceptatie en gewichtsdiscriminatie. Ze heeft maat 52-54.
‘Stoppen met diëten was geen vrije keuze. Maar het kon niet anders. Twintig jaar lang had ik er tevergeefs alles aan gedaan om af te vallen. Ik moest afscheid nemen van het idee dat ik ooit mijn streefgewicht zou halen. Dat voelde als rouw: ik zou nooit slank zijn.
Ergens in de puberteit ben ik begonnen met lijnen. Ik had maatje 36, maar vond mezelf te dik. Na elke poging kwam ik aan met “rente”, dus ging ik nóg extremer lijnen. Nu weet ik dat die “rente” een natuurlijke reactie van mijn lichaam was, om zich te beschermen tegen het volgende dieet. Maar toen dacht ik dat ik geen wilskracht had.
Jarenlang had ik eetbuien en was eten een obsessie voor me. Daarom zocht ik acht jaar geleden hulp bij een kliniek voor eetverslaafden. Ik dacht: hier gaan ze me leren hoe ik van pasta’s en pizza’s kan afblijven. Maar toen ik vroeg hoeveel boterhammen ik bij de lunch mocht, was het antwoord dat ik net zoveel mocht eten als ik wilde. Eerst leek me dat idioot, maar ze hadden gelijk. Op die manier leerde ik naar mijn lichaam te luisteren in plaats van rigide dieetregels te volgen.
In het begin vond ik die vrijheid doodeng. Wat als ik maar doorat? Ik heb ook nog weleens een eetbui gehad, maar merkte toch dat het werkte. Om het uit te proberen, stopte ik mijn kast een keer vol met zakken chips. Vroeger leken die altijd: “Eet mij, eet mij!” te roepen. Maar nu dat ook mócht, dacht ik er niet meer aan. Maanden later kwam ik nog zakken chips tegen.
Mijn weegschaal heb ik gesloopt met een moker, daar doe ik niet meer aan. Ik praat bewust niet negatief over mijn lichaam. Het is onhandig als ik mijn veters moet strikken en ik vind het nog steeds niet mooi. Maar het is oké.’
