118 dagen slapen
Het was op een gewone septembermiddag in 2010 toen Chiara Contino, een 14-jarige scholier uit het Belgische Gent, zich plotseling heel raar begon te voelen. Er leek iets aan de hand te zijn met haar zintuigen: ze hoorde en zag wel dingen, maar ze kwamen niet binnen. Ze kon geen onderscheid maken tussen wat echt was en wat niet. Het was alsof ze gevangenzat in zichzelf. Op vragen van haar moeder reageerde ze niet.
Moeder Sylvie Boone dacht eerst aan een onschuldig griepje. Haar dochter sliep 22 à 23 uur per dag, en schrokte in de weinige uren dat ze wakker was grote hoeveelheden voedsel naar binnen. Maar na drie dagen werd Sylvie ongerust en belde de huisarts. Die vermoedde een hersenvliesontsteking en stuurde Chiara onmiddellijk naar het ziekenhuis. Daar onderging het slapende meisje in allerijl het ene onderzoek na het andere: er werd gekeken naar haar hoofd, naar haar hart, naar haar bloed en ruggenmerg. Er werd niets gevonden.
Het enige wat Chiara zich nog herinnert, is dat ze even ontwaakte en tien dokters in haar kamer zag staan, ‘met hun handen in het haar’. Na vier dagen werd ze onverrichter zake, nog steeds slapend, weer naar huis gestuurd. Daar sliep