Blog: Dit zijn dikke vette verwachtingen van rouw die niet uitkomen

Met die woorden nam ik tien maanden geleden afscheid van een van mijn liefste, mooiste, meest markante vriendinnen, Eveline. Na een jarenlange strijd tegen kanker, die zich tegen alle verwachtingen in tot ver in de blessuretijd uitstrekte, is ze op 27 september 2016 definitief op reis gegaan.

Haar hele visie op het leven en de naderende dood deelde ze vorige zomer in een interview met Psychologie Magazine. Waarin ook ik, als een van haar goede vriendinnen, aan het woord kwam. De aanleiding daarvoor was dat ik met bibberende knietjes aan Eef had opgebiecht dat ik soms uitkeek naar het einde van de situatie om toe te komen aan mijn rouwproces. Boy was I wrong.

Pas nu, 10 maanden na haar overlijden, zie ik het ineens. Dat is toch één big fat grote verwachting, die ik daar uitspreek? Ik verwacht toe te komen aan mijn verdriet, op het moment dat Eef overleden is.  Maar om toe te komen aan je eigen verdriet moet je je gevoel wel kunnen en durven voelen en toelaten. En juist datgene waar Eef zo’n meester in was, alles toelaten wat er is bleek mijn grootste struikelblok.

Want ik was gewoon bang, voor al dat gevoel enzo. Dat het me zou verslinden en verwoesten. Dus als ik bijvoorbeeld aan het einde van de dag naar buiten liep van mijn werk en het besef dat Eef echt weg was me daar ineens stond op te wachten – omdat dat vaak een (sorry voor mijn woordgebruik) ‘dood’ momentje was waarop ik haar belde – dan liet ik dat gevoel vooral niet toe. Hell no, dan zocht ik afleiding. Door iemand anders te bellen, vooral te bedenken wat ik allemaal nog moest doen voor mijn werk of (worst of all) door mijn facebooktijdlijn te scrollen.

Naast de angst voor mijn gevoel bleek ik me vooral ook erg te schamen voor mijn emoties. Vóór Eef’s dood vond ik dat het nog niet kon en mocht. En enkele weken ná haar dood bleek ik ineens te vinden dat ik alles weer op orde moest hebben. Omdat veel mensen door leken te gaan. Omdat haar dood tenslotte geen verrassing was. En omdat Eef altijd zo sterk was in dingen accepteren en een plaats geven, vond ik dat ik dat ook moest kunnen. Mijn hoofd blééf maar redenen verzinnen om mijn hart te overstemmen.

Waar ik dus had – tadaaaa – verwacht dat het leven na Eef veel verlichter zou zijn, ik al haar levenslessen moeiteloos zou uitvoeren en het verdriet mooi en waardig zou dragen en uiten, werd ik instead snoeihard teruggeworpen in mijn aloude patroon van perfectionisme en ‘wat zullen anderen wel niet van me denken’. Rouwen bleek voor mij een proces waarin ik mijn eigen karakter keihard in mijn gezicht gesmeten kreeg.

En daar precies zit mijn eerste les geleerd, in het leven zonder Eef. Op het moment dat ik vorig jaar mijn verwachting uitsprak dat er pas ná haar dood ruimte zou komen voor mijn verdriet, had er een soort luchtalarm af mogen gaan. Om me te waarschuwen dat ik mijn emoties van mijn hart naar mijn hoofd aan het trekken was. Dat ik het weg aan het redeneren was. Dat ík het uit aan het stellen was. Het lag niet aan Eef haar reservetijd, dat ik niet toekwam aan mijn emoties, het zit in míj. Auch.

Mijn inzicht: stel je emoties niet uit. Als je jezelf hoort zeggen ‘straks… want nu moet ik sterk / rustig / stabiel zijn’, sta dan stil en laat alles uit je handen vallen. Sluit je ogen, zet je voeten stevig op de grond en laat het gevoel er gewoon even zijn. In je lijf.

Einde bericht.