Mijn schizofrene moeder zou liever dood zijn
Wij als 3 zussen maken ons grote zorgen over het welzijn van onze moeder. Afgelopen zomer heeft zij een suïcidepoging gedaan d.m.v. een overdosis medicatie. Onze vader heeft toen geen alarm geslagen en haar een avond en een nacht aan haar lot overgelaten.
Na de suïcidepoging heeft onze vader mij verteld dat het misschien beter is voor onze moeder dat ze er niet meer is. In de jaren 80 is er schizofrenie bij mijn moeder vastgesteld – door de jaren heen heeft ze een vijftal psychoses en opnames gehad. Ook heeft mijn vader als idee naar voren gebracht dat je dood kunt gaan aan een overdosis insuline – onze moeder is diabetes patiënte.
Nu heeft onze vader een aantal weken geleden mij in vertrouwen verteld – mij op het hart gedrukt hier met niemand over te praten – dat onze moeder een aantal maanden geleden had aangegeven een overdosis insuline in te nemen. Ik mocht hier zeker ook niet met onze moeder over praten. Tijdens dit gesprek hield hij in de gaten of onze moeder dit gesprek op zou vangen, want dit wilde hij voorkomen. Mij doet dit overkomen als zichzelf indekken.
Ik heb onze moeder gevraagd of ze nog met bepaalde plannen rondloopt en ze gaf aan dat dit niet het geval is. Ze heeft het leven van God gekregen en ik gaf aan dat ze dit gegeven leven moest koesteren. Ik heb leren aanvoelen wanneer ze wel of niet de waarheid spreekt. Ik moet hierbij aangeven dat onze vader – om een enigszins volledig beeld van hem te schetsen – in de jaren 70 is opgepakt vanwege potloodventen bij een lagere school, etc.
Hoe moeten wij hiermee omgaan?
Het is vanzelfsprekend dat u en uw zussen zich zorgen maken om uw ouders. Het leven is ongetwijfeld voor hen beiden erg zwaar.
Voor uw vader om al 30 jaar een partner te hebben die met regelmaat ‘onbereikbaar’ is als partner, en voor uw moeder om te ervaren dat ze niet kan geven wat de ander nodig heeft, zich oftewel tekort voelt schieten. Het leven dan niet meer zien zitten kan dan een gevolg zijn – evenals het zoeken van ‘oplossingen‘ uit die uitzichtloze toestand.
Soms is suïcide een keus om de ander niet meer tot last te hoeven zijn. Wanneer iemand je al jaren tot last is kan dat het slechtste in een mens oproepen – namelijk moord. Uw vraag is dan ook zeer relevant. Ook u en uw zussen maken deze situatie al jaren, zo niet levenslang mee. Dat is zwaar.
Omdat u zó deel van het (gezins)geheel uitmaakt kunt u nauwelijks objectief naar de situatie kijken. Maar uw intuïtie zegt u alarm te slaan. En terecht. Dit moet u noch alleen, noch als drie zussen met elkaar alleen dragen. Allereerst adviseer ik u om terug te komen op het gesprek dat uw vader met u had, en om uw vader te zeggen dat u zijn geheim niet meer samen met hem wilt delen. Zo’n geheim doet niemand recht. Sterker – het kan uw allen levenslang schaden.
Ten tweede maakt u uw ouders duidelijk dat u professionele hulp gaat inschakelen en daarmee bij de huisarts begint (u kunt een afspraak met de huisarts van uw ouders maken). Vervolgens kunt u uw ouders uitleggen welke redenen u hiervoor hebt. Voornamelijk dat u en uw zussen zien dat het leven samen voor hen beiden én voor ieder op eigen wijze te zwaar is. Daarbij zegt u ook dat u hier zonder professionele ondersteuning geen verantwoordelijkheid meer voor kunt en wilt nemen.
U kunt uw vader als ook uw moeder erkenning geven voor de moeite van hun bestaan. Maak hen daarbij ook duidelijk wat het u en uw zussen kost om dit te moeten aanzien en horen. Wanneer er kleinkinderen zijn is het ook voor hen van wezenlijk belang dat u, uw zussen en uw ouders hulp krijgen.
Ik ben ervan overtuigd dat openheid, duidelijkheid en het benoemen van wat er speelt u allen recht zal doen. Wat niet wegneemt dat het niet makkelijk zal zijn. U noemt de naam van God. Mogelijk kan een pastor u en/of uw ouders in dit proces van benoemen, openheid en kwetsbaarheid steun bieden.
Ik wens u moed toe dit gesprek (alleen of samen met uw zussen) met uw ouders aan te gaan en de daad bij het woord te voegen.
Vriendelijke groet,
Gerrie
Kijk voor informatie over zelfdoding op 113.nl.