Als peuter al symptomen van autisme?

Autisme is onzichtbaar, zeker bij mensen met een hoge begaafdheid. Ik moest voldoen aan alle eisen omdat ik er normaal uitzag. Ik had honderden trucs om mijn autisme te verbergen, om niet door de mand te vallen. Bovendien wist ik dat ik anders was en wou ik dolgraag zijn zoals anderen. Dus oppervlakkig bekeken was er niets aan me op te merken.

Nu, achteraf, beseffen ik en mijn omgeving dat er wel signalen waren. Ik kon heel boos worden om heel kleine dingen, kon plots in paniek raken, was heel koppig… Op zich niet het grote probleemgedrag. Ik kan niet zeggen dat autisme direct opgevallen had moeten zijn. Maar er waren wel kleine probleempjes. Eigenlijk werden ze niet beschouwd als probleempjes, omdat ze daarvoor veel te subtiel waren. Maar achteraf, als ik terug kijk dan was er wel iets te zien, al zou ik niet direct over symptomen praten.

Als je de karakterbeschrijving bekijkt van mij die mijn kleuterjuf had opgegeven bij het medisch schooltoezicht, dan is het niet verwonderlijk. Maar het was ook niet voldoende alarmerend. Ik leek een schuchter kind, een beetje fragiel, niet zo gelukkig. Telkens was er wel een uitleg voor. Nu herken ik daarin mijn autisme. Misschien nu, nu men zoveel verder is met wat men weet over autisme, zou men wel signalen opvangen, tenminste als iemand gericht zou kijken.

Wat betreft de tweede vraag: Als ik professioneel met kinderen werk en ik merk zoiets op, dan zou ik heel gericht gaan observeren en erover praten met collega’s. Ik zou met hen overleggen over mijn bevindingen om een ruimere kijk te krijgen. Ik zou er zeker met de ouders over praten. Ook al ben ik er niet zeker van en gaat het enkel om een vermoeden. Dan zou ik dat in eengesprek ook op die manier verwoorden. Ik vind dat ouders wel ingelicht
moeten worden, ook bij twijfel. Ik zou hen zeker aansporen om het kind te laten testen en ik zou met de ouders een gesprek aangaan om te bekijken hoe het thuis verloopt.