Daar zat ik dan, ergens in Noord-Italië op een stoep. Als een pudding in elkaar gezakt. Het voelde alsof ik geen lucht meer kreeg en er duizend kilo baksteen op mijn borst drukte. Het happen naar zuurstof ging gepaard met hysterisch huilen. Een klassieke paniekaanval; alleen wist ik dit op dat moment nog niet. Ik liet het maar over me heen komen, een andere optie was er niet.

Stress – herken de fysieke signalen

Wie voortdurend meer dingen te doen heeft dan er uren in de dag zitten, kan een akelig opgejaagd gev...

Lees verder
Log in om verder te lezen.