‘Als ik nu aan een rots hang, denk ik: wat mooi’
Roanne van Voorst (37) overwon haar hoogtevrees met een klimcursus.
‘Mijn ouders zijn ook geen helden op hoogte. Dus we gingen nooit naar bergachtige gebieden. Maar ik kreeg een vriend die van wandelen in Zwitserland hield. Ik heb gehuild tijdens de bergtochten, stond te shaken en foeterde dat het levensgevaarlijk was.
In Nederland nam mijn vriend me mee naar een klimhal. Vanaf de grond vond ik het kinderwandje er niet zo bedreigend uitzien. Leuk, gaan we doen, dacht ik. Maar het was vreselijk. Ik hyperventileerde en alles draaide. Terwijl mijn vriend me wilde laten zakken, durfde ik de wand onder geen beding los te laten.
Ik was kotsmisselijk toen ik eindelijk op de grond stond.Toch wilde ik het er niet bij laten zitten. Ik besloot mijn angst te overwinnen met een klimcursus. En dat is gelukt. Ik ben nog altijd niet de allerdapperste klimmer, maar kan wel op tweehonderd meter hoogte met smaak een boterham eten.
Als ik dan in mijn gordel hang, vastgemaakt aan een rots, en om me heen kijk, denk ik: dit is echt heel mooi. Het afrekenen met mijn hoogtevrees heeft ook impact gehad op de rest van mijn leven. Andere dingen waar ik tegenaan liep, waren ook niet meer onoverkomelijk.
