Wat was de eerste keer in uw leven dat u een belangrijke beslissing op gevoel nam?
‘Dat was als klein jongetje, bij zwemles. Ik had nooit zin in zwemmen. Brr, dat water: ik vond het ijs- en ijskoud. En dan die zwemleraren: ook altijd zo onvriendelijk. Op een gegeven moment kwam mijn kans. “Wie van jullie heeft nog geen A-diploma?” vroeg de zwemleraar; alleen die kinderen zouden doorgaan met zwemles. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen, maar ik heb toen doelbewust mijn vinger niet opgestoken – terwijl ik dus nog geen A-diploma had.
Ik weet nog dat ik dacht: misschien is het niet zo verstandig als ik niet leer zwemmen, en als mijn ouders erachter komen worden ze boos, maar als het niet opvalt, ben ik wel mooi verlost van die rottige zwemles. Wat gelukkig ook gebeurde. Ook al was het misschien beter geweest als ik toen had leren zwemmen, ik heb er nooit spijt van gehad.’
Wat is de allerbelangrijkste gevoelsbeslissing in uw leven geweest?
‘Niet doorgaan met promoveren. Al een paar maanden nadat ik daarmee was begonnen, bekroop me het gevoel dat ik gevangen zat. Vreselijk, de hele setting voelde verkeerd, met die professoren die me de hele tijd aan het beoordelen waren: dat gevoel dat je moet doen wat zij van je verwachten.
