Wanneer heeft u voor het laatst gehuild?
‘Ik ben vaak verdrietig, alleen huil ik er nooit bij. Hooguit beginnen mijn ogen dan een beetje te glanzen. Zoals afgelopen week, toen mijn zoontje opeens zei dat hij gecremeerd wil worden als hij doodgaat – hij wil niet dat de wormen hem opeten. Op zo’n moment voel ik weer de tragiek van het ouderschap: je wilt je kinderen met alles helpen, maar tegelijkertijd weet je dat je gedoemd bent te mislukken als ouder. Uiteindelijk zul je ze namelijk niet kunnen redden van de dood.
Over dit soort zaken eens flink huilen zou in theorie natuurlijk heel goed zijn, het lucht op, alleen lukt me dat nooit. Dat komt, denk ik, door mijn kostschooltijd als kind. Daar werd het er wel uit geramd je kwetsbaarheid te laten zien.
Naderhand heb ik veel gehad aan een uitspraak van de filosoof Seneca: “Waarom zou je over specifieke dingen huilen,” zei hij, “terwijl het hele leven om tranen vraagt?” Dat is het drama van de mens: de werkelijkheid kan hem nooit geven wat hij graag wil. We willen bijvoorbeeld graag begrepen worden door anderen, maar heel vaak lukt dat niet. Of kijk
