De universiteit van Louvain-la-Neuve is een van de oudste in Europa, maar als ik dit plaatsje binnenloop om de sociaal psycholoog Jacques-Philippe Leyens te spreken, vind ik niets terug van de verwachte oude glorie. Weliswaar volgen de straten een onoverzichtelijk middeleeuws plan, maar alle gebouwen zijn nieuw en ook de universiteit is hip behuisd. Leyens legt uit dat dit een uitvloeisel is van de boedelscheiding tussen Vlaanderen en Wallonië. ‘Toen ik in de jaren zeventig aan de universiteit werkte, was het bij de wet niet langer toegestaan om in Vlaanderen les te geven in een vreemde taal. De universit‚ was de enige uitzondering op die regel, maar dat ging gepaard met de nodige wrijving. Ik heb met eigen ogen gezien dat hoogleraren uit beide kampen elkaar fysiek te lijf gingen.’
De Leuvense universiteit werd gesplitst. Het Vlaamse deel bleef achter in Leuven en voor het Waalse deel werd aan de andere kant van de taalgrens een nieuwe stad opgetrokken. Leijens was woedend dat hij het prachtige oude Leuven moest verlaten. Al vertellend schetst hij een kaartje van België waarin hij de taalgrens en Brussel opneemt en beide Leuvense universiteiten. ‘Wist je trouwens dat veel kinderen in Vlaanderen een andere
