Ik verdenk mijn moeder van (onbewust) racisme. Zo snauwde ze laatst ‘doe niet zo dom’ naar buitenlandse kinderen die een onschuldige vraag aan haar stelden. Toen ik zei dat je volgens mij niet zo met kinderen zou moeten omgaan, kreeg ik ook een snauw. Hoe kan ik hierover praten?
Zo te lezen interpreteer je je moeders gedrag vanuit je eigen denkkader. Wees daar voorzichtig mee, want het kan de relatie vertroebelen. Wat jij ervaart als racisme, hoeft dat niet te zijn.
Misschien hebben je moeder en jij verschillende ideeën opgepikt uit de maatschappij, van partners, van vrienden, et cetera, maar dat betekent nog niet dat één van jullie gelijk heeft.
De volwassen relatie tussen moeder en dochter begint met niet invullen voor de ander. Jij vindt iets van haar gedrag en hebt er een oordeel over. Maar waarop is je irritatie gebaseerd? Speelt er iets anders dat daaraan bijdraagt?
Kijk vervolgens eerlijk en open naar je moeder. Is dit inderdaad een gewoonte van haar (ze kan op dat moment ook moe geweest zijn)? Speelde er iets anders mee?
Vertel je moeder vervolgens wat je gevoelens en gedachten waren bij het snauwen naar die kinderen. En dat dat gedrag je eerder is opgevallen. Vraag dan of jouw gedachten kloppen met hoe zij zichzelf ervaart en vraag door zonder dat je je eigen oordeel laat doorklinken.
Hoe denkt zij over die kinderen? Waarom vindt ze dat hun vragen dom zijn? Geen antwoord van haar is goed of fout. Zo’n open gesprek kan jullie relatie doen groeien.
