We zijn een land van dikkerds aan het worden. Bijna de helft van de volwassenen is te dik; 10 procent is zelfs zoveel te zwaar dat ze echt in de gevarenzone zitten.
Zorgelijk, vindt iedereen die zich met de volksgezondheid bezighoudt. Maar over de vraag waar die obesitas-epidemie vandaan komt, verschillen de meningen. ‘Het ligt aan de maatschappij,’ zegt de een, ‘onze hele omgeving is zo ingericht dat je haast wel dik móét worden.’ ‘Het is een medisch probleem,’ zegt de ander, ‘overgewicht hangt samen met aanleg en allerlei hormonale ontregelingen.’
Laten we wel wezen, zegt de Maastrichtse hoogleraar experimentele klinische psychologie Anita Jansen. Die fysieke ontregelingen zijn vooral een gevolg van overgewicht, en ondanks de alomtegenwoordigheid van snacks en snelwegen is meer dan de helft van de volwassenen nog altijd níét te dik. De oorzaak moet volgens haar dus vooral bij dikke mensen zelf worden gezocht. Haar stelling: obesitas is in de eerste plaats een gedragsprobleem.
Dat is een opzienbarende mening, die haar recentelijk op het verwijt kwam te staan dat ze een neoliberaal zou zijn; iemand die de verantwoordelijkheid voor problemen geheel bij het individu legt. Maar het leverde haar begin vorig jaar