Mijn dochter (19) zegt dat ze een burn-out heeft. Ik vind dat lastig, want wat zij problemen noemt, daar draaiden wij vroeger onze hand niet voor om. Ze wil hulp zoeken bij een psycholoog. Voor mij voelt het een beetje verwend en aanstellerig.
Er is de afgelopen jaren best wat controverse: hebben jongeren met een burn-out een serieus probleem, of zijn het verwende aanstellers? Gek genoeg zou je kunnen stellen dat het allebei ‘niet waar’ is.
De bekende Vlaamse psychiater Dirk De Wachter zegt zo mooi: ‘De psychiatrie is de spiegel van de maatschappij’. Met andere woorden: het simpele feit dat zo veel jongeren zich bij de ggz melden met mentale klachten is een signaal.
Succesvol én gelukkig zijn is de norm. Dus als je dat niet (altijd) bent, denk je dat er iets mis is met jou. Je hebt een probleem waarvoor je naar een hulpverlener moet. Maar veel problemen waar jongeren van nu mee kampen, zijn issues die je vroeger besprak met je familieleden, met vrienden, of met de pastoor.
Omdat de norm tegenwoordig dicteert dat we het perfect voor elkaar moeten hebben, denken veel jongeren dat het aan hen ligt als dat niet zo is én dat ze er niet met hun omgeving over kunnen praten.
Het allerbelangrijkst is dus het bieden van een luisterend oor, zonder ‘veroordeling’. Wanneer je bemerkt dat je je oordeel niet voor je kunt houden, zorg dan dat je kind haar verhaal bij iemand anders kwijt kan, om te bepalen ‘hoe ernstig het is’. Dat kan in eerst instantie dus goed een familielid of bekende zijn.
