Omgangstips voor autistische zoon (12)

Fijn dat het beter gaat op school. Uit uw bericht begrijp ik dat u verschillende vragen heeft: over het schakelen, het plannen, het afgeleid raken, en de impulsiviteit en erfelijkheid. Dit zijn allemaal gebieden die direct te maken hebben met de Asperger van uw zoon.

Wat betreft het schakelen: uw zoon heeft extra tijd daarvoor nodig, en een goede voorbereiding. Geef duidelijk aan hoeveel tijd hij nog ergens voor heeft, en maak duidelijk wat daarna van hem verwacht wordt; zo kunnen overgangen duidelijker worden. Een timer kan hierbij handig zijn.

Op het gebied van plannen en structureren is het een mooie stap dat er al een agenda is aangeschaft. We weten uit ervaring dat er veel hulp en tijd voor nodig is om deze agenda ook goed te gaan gebruiken. Probeer daarbij om discussies te vermijden, en ga consequent door met het gebruik ervan tot het ingesleten raakt bij uw zoon en in uw familie.

Onze ervaring is dat kinderen met een autistische stoornis het meest gebaat zijn bij een omgeving die zo goed mogelijk aangepast is aan hun mogelijkheden. Om die reden zou bijvoorbeeld een vorm van mediatietherapie goed kunnen werken: dat is ouderbegeleiding op maat. U en uw partner leren dan de voorwaarden te creëren waarin uw zoon zich zo goed mogelijk kan ontwikkelen, en waarin ook uw andere kinderen zo goed mogelijk tot hun recht komen. Dat alles op een manier die bij u past.

Bij zo’n therapie denkt er iemand met u mee over hoe de omgeving vanen voor uw zoon zo goed mogelijk kan worden ingericht. Het is zaak dat hij optimaal gebruik kan maken van zijn sterke kanten, en met zijn handicaps leert omgaan. Maar ook acceptatie speelt een rol – ondanks deze begeleiding zullen er momenten zijn waarop uw zoon, maar ook uzelf en uw andere kinderen, overvraagd worden.

U vraagt ten slotte hoe groot de kans is dat uw andere kinderen een vorm van autisme hebben. We weten dat autistische stoornissen voor het grootste deel genetisch bepaalde ontwikkelingsstoornissen zijn. Als autisme een rol speelt in uw gezin, is de groter kans dat een broer of zus het ook heeft. Uit familieonderzoek blijkt dat het ‘autismerisico’ voor een eerstegraads familielid, zoals broers en zussen, tussen de vijf en acht procent ligt. Voor jongens is het risico bovendien viermaal zo groot als voor meisjes.

Hopelijk is uw vraag hiermee voldoende beantwoord.