Beste mevrouw Verweij,
Mijn partner schiet wel eens in zijn ‘kindrol’: drammerig dat hij niet voldoende aandacht krijgt van mij terwijl ik die wel geef aan een ander.
Zelf sluit hij dan niet aan bij een gesprek, en achteraf krijg ik verwijten. Hoe moet ik daarop reageren, of is er een manier om hem uit die toestand te halen zodat ik weer normaal met hem kan praten?
Groet, Andrea
Beste Andrea,
Dank voor je vraag! Ik moet deze gelijk weer met een paar tegenvragen beantwoorden.
Ten eerste: Wat maakt dat je hem die aandacht niet geeft als hij daarom vraagt? Ik kan me voorstellen dat het soms niet uitkomt, maar op een later tijdstip wel? Dat zou je dan tegen hem kunnen zeggen, zodat hij zich gerustgesteld voelt en niet hoeft door te drammen.
Of is het zo dat jullie te weinig (echte) tijd voor elkaar vrijmaken, te weinig aandacht voor elkaar hebben? In dat geval kun je jezelf afvragen of je hem die aandacht wel wilt geven, of dat je eigenlijk boos op hem bent. Voel je je (door hem of iemand anders?) overvraagd? Genoeg vragen om eens over na te denken, hopelijk tot een antwoord te komen en te gaan praten over waar het nu werkelijk over gaat…
We spreken overigens allemaal onze eigen taal in de liefde, de een ervaart echte aandacht als liefde, de ander ervaart verzorging of positieve stimulering als echte liefde. Als je partner een andere taal spreekt kan dat lastig zijn. Anderzijds: als je je best doet om de taal van de ander te spreken zodat hij/zij zich geliefd voelt en jullie relatie zich verdiept, kan het alleen maar mooi zijn, toch?
Overigens: onder een verwijt ligt een vraag, het is belangrijk dat hij in vragen leert te praten i.p.v. in verwijten (die we vaak niet goed kunnen horen en waar we dus ook vaak niet op reageren).
Hartelijke groet,
Irene
