Mijn man heeft minder behoefte aan seks dan ik. We zijn erachter gekomen dat seks voor mij een andere (grotere) betekenis heeft dan voor hem. We kunnen er goed over praten, maar ik voel me toch afgewezen door mijn man.
Ik wil er niet teveel met hem over praten, want dat werkt averechts. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat het geen probleem wordt in de toekomst?
Gezonde, emotioneel volwassen mensen snappen en accepteren dat afwijzing bij een intieme relatie hoort. Afwijzing in de zin dat de verlangens en activiteiten nooit helemaal overlappen. Dat er verschillen in smaak, temperament en tempo zijn tussen partners, en dat dit helemaal niet erg is.
Dat je af en toe gefrustreerd wordt als jij zin hebt om te vrijen en hij niet, is evenmin erg. Tenzij je meent dat je er recht op hebt, vindt dat hij verantwoordelijk is voor jouw welzijn of voor het tegemoetkomen aan wat jij belangrijk vindt. Dan voelt de afwijzing als tekortkomen of tekortdoen en dan komt er een andere, diepere laag van teleurstelling en schuld in het spel.
Veel mensen kunnen in algemene zin snappen dat partners verschillen. Maar ze voelen hun eigen afwijzing als reëel, en gaan op zoek naar de reden: houdt hij niet van mij, vindt hij mij niet aantrekkelijk, betekent de seks bij hem iets anders dan bij mij, enzovoort.
Je kunt jezelf en de ander het leven zo behoorlijk zuur maken, terwijl de feitelijke reden misschien wel een simpel smaakverschil is.
Omdat seks en het aangeven dat je zin hebt zo nauw raakt aan onze diepe gevoelens en onzekerheden, is het zo logisch om het ‘niet zo’n zin’ van de ander van allerlei belangwekkende redenen en achtergronden te voorzien. En je afgewezen te voelen in je relatie.
Probeer om die afwijzingen licht en onbetekenend te houden, ook al zegt het gevoel soms wat anders. Dan is er geen enkele reden waarom een verschil in belangstelling in seks een probleem zou moeten worden.
Psychologie Magazine deed onderzoek naar seks – je leest het in Feiten en fabels over seks.
