Waarom erger ik me zo aan iemand die het alleen maar over zichzelf heeft, en geen interesse in anderen heeft?
Ik stel vragen en toon interesse maar andersom is er geen belangstelling. Ook erger ik me als iemand het gesprek of onderwerp overneemt en het ‘ook’ heeft meegemaakt. Hoe komt het dat iemand die geen interesse in anderen heeft me zo enorm irriteert?
Jij bent kennelijk een luisteraar. Je bent geïnteresseerd in anderen en je kunt anderen de ruimte geven om hun verhaal te doen. En het stoort je dus dat anderen weinig of geen interesse in anderen hebben.
Er bestaan nu eenmaal mensen die het, vanuit hun primaire systeem, vanzelfsprekend vinden om aandacht van anderen te krijgen. En er zijn mensen, waarvan jij er waarschijnlijk één van bent, die het vanzelfsprekend vinden anderen aandacht te geven.
Dit lijkt een open deur, maar dat is het niet. Want als wij er niet bij stilstaan gaan we er min of meer onbewust vanuit dat anderen net zo in elkaar zitten als wij zelf; ‘ik geef aandacht en kan luisteren en anderen zitten net zo in elkaar’. Onbewust gaan we er vanuit dat dat zo is. Onbewust hanteren we dergelijke impliciete verwachtingen.
Het valt dan tegen dat je moet constateren dat dit in de werkelijkheid niet het geval is. Mensen verschillen nu eenmaal in hun primaire subpersoonlijkheden. Het valt jou tegen dat je iets wat jij ‘van nature’ doet, niet ervaart bij zo iemand die graag zelf aan het woord is. Iemand die weinig of geen interesse in anderen lijkt te hebben.
Je ergernis zal minder worden als jij het meer vanzelfsprekend gaat vinden zelf aan het woord te zijn. Als je jouw eigen verhaal belangrijk gaat vinden, er plezier in krijgt meer te zenden dan te ontvangen. Verwacht alleen niet dat een gesprekspartner die zo graag praat, daardoor meteen verandert in een attente luisteraar. Indien je daarvan uitgaat en als dit dan tegenvalt, vervliegt het plezier in het praten te snel.
