Mijn moeder claimt me
Ik krijg het niet elkaar: loskomen van je ouders – lees: moeder. Niet omdat IK het niet wil, maar omdat mijn moeder mij niet los wil laten.
Mijn broer van 34 woont ‘gezellig’ naast mijn ouders. Hij eet, drinkt en ‘leeft’ mee met pa en ma. Hij slaapt wel in zijn eigen huisje, maar gaat nog steeds mee op visite naar vrienden van mijn ouders. Ik ben daarentegen op mijn twintigste het huis uitgegaan. Daarna ben ik getrouwd, heb kinderen gekregen, ben gescheiden en weer hertrouwd. Ik woon zo’n 50 kilometer bij mijn ouders en broer vandaan.
Na mijn scheiding heb ik het behoorlijk zwaar gehad, maar met mijn huidige man heb ik een stabiel bestaan opgebouwd. De basis zijn hij, ik, mijn drie kinderen en zijn twee kinderen. Eindelijk heb ik mijn maatje gevonden om mee te praten, leven, lachen, ruziën, vrijen en naar de toekomst uit te kijken.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik nu echter van mijn moeder én broer te horen dat ik hen verwaarloos. De nodige belletjes doordeweeks en bezoekjes zijn volgens hen niet voldoende. Sinds augustus dit jaar ben ik thuis: ik heb een sabbatical om voor mezelf eens na te gaan wát ik nu eigenlijk wil (wellicht studeren). Volgens mijn moeder maak ik te weinig tijd vrij voor haar en mijn vader, om eens een dagje op bezoek te komen. Ja, u leest het goed: mijn moeder ‘praat’ namens mijn vader, hoewel de man in kwestie helemaal niet zo’n prater is…. Dan zeg ik dat we nu eenmaal een druk gezin hebben. We hebben drie inwonende (bijna) puberende kinderen en een moeizame omgangsregeling met de kinderen van mijn man. Bovendien reist mijn man vier uur van en naar zijn werk, en verbouwen we ons huis.
Maar mijn moeder lijkt dit niet te snappen en probeert me een enorm schuldgevoel aan te praten. En daarin slaagt ze kennelijk. Ze gebruikt bovendien altijd de zin: ‘Je moest eens weten hoeveel verdriet je vader hier allemaal van heeft…’. Mijn man heeft nog geprobeerd om het mijn ouders beeldend uit te leggen: in eerste instantie behoorde ik tot de eenheid van het gezin van mijn ouders. Maar door mijn huwelijk, scheiding en nieuwe huwelijk ben ik mijn eigen eenheid gaan creëren. Weliswaar met een schakel naar hun eenheid toe, maar niet meer in diezelfde eenheid als mijn jeugd.
Ook dit was vergeefse moeite, ze wil het niet snappen. Ze probeert uit alle macht om mij naar haar eenheid toe te trekken. Ik heb weleens gedacht: het ís dat mijn vader er nog is, en dat ik stapelgek ben op die man, maar anders zou ik óók een echtscheiding aanvragen met mijn moeder…. Mijn vraag is dus: hoe maak ik duidelijk aan mijn moeder én mijn broer dat mijn leven zijn eigen eenheid heeft, met hen als een ‘zij-schakel’ naar een andere eenheid? Hoe ga je om met ouders die kun kind niet kunnen loslaten?
