Proefpersonen moesten met hun geliefde discussiëren over iets wat ze aan zichzelf wilden veranderen (zoals meer sporten). Toeschouwers turfden hoeveel zichtbare en onzichtbare steun ze kregen. De uitkomst: proefpersonen voelden zich beter naarmate de steun van hun partner minder zichtbaar was geweest en zijzelf zich er minder van bewust waren geweest.
Bij onzichtbare steun zijn de rollen gelijkwaardiger – de een is niet duidelijk ontvanger of gever. Bovendien gebruikt de steungever zichzelf of een derde persoon als voorbeeld, in plaats van zich helemaal op de partner te focussen.
Getting in under the radar, Psychological Science, december 2010
