Na een lezing over homo-emancipatie op een middelbare school keerde mijn academische collega – een emeritus hoogleraar die in zijn jonge jaren veel heeft actiegevoerd voor homorechten – enthousiast, maar ook enigszins verward terug naar ons universiteitskantoor.
Meer dan de helft van de klas had verklaard niet heteroseksueel te zijn. ‘In mijn tijd waren dat uitzonderingen, was het iets waar je het liefst niet over sprak, je schaamde je,’ zei hij.
‘Nu is er zoveel meer vrijheid. Jongeren vertelden panseksueel te zijn, of biseksueel. Ik loop achter, kende niet eens alle termen: wist jij dat demiseksuelen alleen lust ervaren bij mensen met wie ze een emotionele band hebben?’
