Het is mijn schuld dat de baby kapot is

‘Posttraumatische stress? Dat komt toch alleen voor als je de oorlog hebt mee­gemaakt?’ sputter ik.

‘De angst om je kind te verliezen kan een trauma veroorzaken. Of dat nu in de oorlog gebeurt of bij een bevalling. De angstgevoelens die jij nu al anderhalf jaar hebt weggestopt, zijn door de miskraam van je tweede kindje weer naar boven gekomen,’ zegt de psycholoog.

Vol ongeloof ben ik. Een alerte huisarts heeft me doorverwezen, omdat ik mezelf na een miskraam niet meer op de rit krijg. Het grote verdriet brengt ineens ook haarscherp de nare herinneringen aan de bevalling van ons eerste kind aan het licht. Mijn machteloosheid, pijn en angst dat mijn zoon het niet zal redden. Ik word continu geplaagd door herbelevingen van de spoed-keizersnede en de kritieke eerste dagen na zijn geboorte. Drie keer per nacht sta ik bij zijn slaapkamerdeur te luisteren of hij nog wel ademt. Een graad verhoging doet me al huiveren. ‘Het kan zijn dat hij dood in zijn bedje ligt,’ dreigen stemmen in mijn hoofd wanneer ik met natte washandjes van badkamer naar zijn bedje ren. Een totale chaos van destructieve gevoelens die me de afgrond in duwt. En nu is de diagnose