column
Terwijl ik samen met mijn zwager oesters loshak aan de Franse kust, bedenk ik hoe raar het voor een primaat is om zeevoedsel te verzamelen. De oudste sporen van de mensheid liggen in Oost- en Centraal-Afrika, in savanne-achtige gebieden. Nog verder terug waren we primaten die leefden van vruchten, bladeren en af en toe wat zelfgevangen vlees. Als we voor het gemak de nogal speculatieve aquatic ape-theorie overslaan – die stelt dat onze voorouders zich aanpasten aan ondiep water door op twee benen te gaan lopen – is er in ons verre verleden weinig water te bekennen.
Zijn vis en zeevruchten dus onnatuurlijk voor ons? Of behoren ze tot ons paleodieet, het dieet van onze voorouders? Er zijn theorieën dat zo’n 160.000 jaar geleden, toen het ineens kouder werd en het land minder voedsel opbracht, onze voorouders zichzelf redden door over te gaan op maaltijden uit de zee. Deze bevatten veel eiwitten en meervoudig onverzadigde vetzuren, die mogelijk de enorme groei van onze hersenen mogelijk maakten. Aan dat idee wordt meestal toegevoegd dat wij als enige primaten deze ommezwaai hebben gemaakt: een bewijs van onze flexibiliteit.
Maar op het Japanse eiland Koshima zit een populatie Japanse makaken die vissen