Bij de relatiepsycholoog: Succes

Ze slaat een hand voor haar mond. ‘Of mag een oude dame zoiets niet zeggen?’

Nu moet ik zeggen: zo oud ben je nu ook weer niet. En dat doe ik.

Ze grijnst van oor tot oor. ‘Vraag me wel af waar hij blijft…’ zegt ze dan. ‘Zal ik hem bellen?’

Op mijn horloge zie ik dat Han inderdaad behoorlijk laat is, al bijna twintig minuten. Nienke pakt haar telefoon uit haar tas, maar dan gaat de bel van de praktijk. Ik laat Han binnen en wacht totdat hij zich heeft geïnstalleerd. Hij ziet grauw.

Klaarblijkelijk valt het Nienke ook op, want ze vraagt: ‘Is er iets gebeurd? Op kantoor misschien, lieverd?’ ‘Nee, nee…’ Han maakt afwerende gebaren. ‘Waar hadden jullie het over?’

‘Nienke vertelde dat ze blij is met jullie vooruitgang,’ zeg ik. ‘Jullie hebben weer meer contact met elkaar.’ Han mompelt iets onverstaanbaars, maar geeft verder geen sjoege.

Hij is zes maanden geleden, na een huwelijk van bijna dertig jaar, uit huis gegaan vanwege een amourette met een kantoorgenoot. Hij heeft deze relatie beëindigd, maar woont nog even op zichzelf in afwachting van de gesprekken met mij.

‘Lieverd, wat is er toch? Zeg dan eens wat.’ Nienkes zorgen klinken door haar bemoedigende glimlach heen.  ‘Ja, natuurlijk.’

Han slikt. En nog een keer. ‘Hé verdomme, dit kan ik niet maken. Ik had je moeten bellen.’ ‘Wat kun je niet maken?’ Ze vuurt een paniekerige blik af in mijn richting. ‘Ik… ik kan het niet meer. Met jou. Ik…’ Han heft zijn gezicht ten hemel, de ogen vol tranen. ‘Ik ben bang… ik ben bang…’

Nienkes glimlach heeft plaatsgemaakt voor een grimas. Ze schuift naar achteren op haar stoel. ‘Han…’ Ze kijken elkaar aan. ‘Ik heb haar weer gezien. Ik heb haar tóch weer gezien. En we… nou ja…’ ‘Ja? Maak die zin eens af?’

Haar stem klinkt kil en haar blik is mogelijk nog kouder. ‘Ik heb het geprobeerd. Wij hebben het geprobeerd. Hier. En thuis. Maar…’

‘Maar die trut kwam zomaar weer opdagen en heeft je bespeeld als een viool. Slappe zak dat je d’r bent. Onbenul. Wat zijn we hier dan in vredesnaam aan het doen? ’Han haalt zijn schouders op en kijkt naar haar. En dan naar mij.

Mensen vragen me weleens wat het succespercentage is van mijn behandelingen. ‘Honderd procent,’ zeg ik dan altijd en dan moeten ze lachen, maar ik meen het. Want het is mijn doel dat stellen weer echt met elkaar praten. Dat ze niet om de hete brij heen draaien. Dat ze hun hart laten spreken. Dat doel is vandaag weer eens bereikt. ‘Han,’ zeg ik, ‘zeg nu maar wat je echt wilt zeggen.’

Kijk ook op psychologiemagazine.nl/drlove: daar beantwoordt ‘Dr. Love’ Jean-Pierre van de Ven vragen over de liefde