Vanaf het begin ben ik (36) tegenover mijn vrouw open geweest over mijn ‘pornogebruik’. We hebben het goed samen, maar ze blijft er maar naar vragen. Waarom ik het doe. Of ik verslaafd ben. Of zij leuk genoeg is. Wat ik ook zeg, het wordt linksom of rechtsom ruzie. Nu roep ik maar dat ik niet meer kijk (ook al doe ik dat wel), maar dat gelooft ze niet.
In mijn therapieën voor ‘seksverslaving’ is dit vaak het ingewikkeldste stuk. Hoe ga je samen goed om met wantrouwen en onzekerheid?
De vragen van de partner voelen als verwijt en aanval, maar zijn in de kern natuurlijk vragen om geruststelling. De man (want het is meestal een man) wordt defensief of boos of machteloos, want wat hij ook zegt, de vragen blijven komen.
Na ruim dertig jaar worstelen met dit probleem zie ik maar één echte oplossing: haar het werk uit handen nemen. Niet wachten tot zij angstig wordt en erover begint, maar zelf het gesprek opzoeken.
Uit jezelf vertellen wanneer je zin hebt, en wanneer je gekeken hebt, of gekeken had kunnen hebben. Voor veel mannen voelt dit als klappen ophalen en het erger maken. Wat je echter feitelijk doet, is haar inzicht geven in hoe het voor jou werkt.
Hoe concreter hoe beter. Door er zelf over te beginnen, maak je het voor haar makkelijker en zul je andere gesprekken krijgen. Zij begint nu immers altijd vanuit angst of boosheid, en dan sta jij al met 0-1 achter voor je je mond opendoet.
