Mijn vriend voelt zich minderwaardig
Beste Mieke en Margreeth,
Mijn vraag gaat over mijn vriend. Ik ken hem nu vier maanden. Hij is 30 en ik 36. Hij is dyslectisch. Drie jaar geleden heeft hij een klap gehad toen hij werd ontslagen na een valse beschuldiging van diefstal. Zijn eigenwaarde heeft een flinke deuk opgelopen.
We leren elkaar nu kennen, en ik stel hem vragen over van alles en nog wat. Afgezien van mijn eigen tekortkomingen (niet altijd even tactvol) ziet hij mijn vragen niet als vragen maar als een aanval en wordt hij heel boos.
Ik merk dat hij vooral boos is op zichzelf, en hij voelt zich minderwaardig door zijn dyslexie. Hij kan er pas sinds kort over praten. Dat hij onzeker is en ook boos op zichzelf is, hebben twee personen die dicht bij hem staan, spontaan aan mij verteld. Dat gaf me een bevestiging dat ik hem goed doorzag.
Hoe kan ik hem steunen zonder mezelf weg te cijferen, of zonder hem het gevoel te geven dat ik ‘hem wel even vertel hoe het zit’? Hij heeft ook geen rijbewijs en daarover voelt hij zich ook minderwaardig. Ik zie dat hij zoveel meer in zijn mars heeft maar hij beperkt zichzelf zeer.
Hij laat over zich heen lopen. Hij klaagt maar durft niet te handelen, want wie wil nou iemand zonder rijbewijs? Hij gaat van project naar project. Zijn emoties zijn de baas over hem in plaats van andersom. Ik denk zelf dat zijn dyslexie een zeer milde vorm is. Als we het erover hebben krijgt hij een rotgevoel en geeft aan wanneer het genoeg is.
Hulp zoeken wil hij niet want hij weet wel hoe het zit en denkt dat het niks voor hem is. Zelfs als ik uitleg dat verstand en gevoel andere dingen zijn. Ik wil graag steun bieden maar wil hem niet pushen. Terwijl ik ook wel weer denk dat hij een schop onder de kont nodig heeft. Hij heeft een hekel aan alle leraren vanwege zijn verleden.
Hoe kan ik hem tonen dat hij boos is op zichzelf wanneer hij zo boos wordt op mij? Hoe kan ik hem zonder te pushen stimuleren meer zelfcompassie te krijgen? Toen ik hem vertelde dat ik zelf door een goede vriend ben gesteund in het verleden toen ik zelf in een dergelijke situatie zat (slaaf van je eigen emoties; positief denken = je positief gaan voelen; meer de controle in de hand krijgen bij arbeidsconflict door bijvoorbeeld een brief te schrijven) reageerde hij: ‘je hebt je door hem zus en zo op de mouw laten spelden’. Dat soort psychologische praat kan hij schijnbaar niks mee en ik wil ook niet als betweter overkomen.
Hoe steun ik hem? Alvast heel erg bedankt voor de reactie!
Groetjes Yvette
Beste Yvette,
Je toont je zeer betrokken bij je vriend en je geeft goed aan waartussen je balanceert, namelijk jezelf teveel wegcijferen of hem te duidelijk zeggen waar het op staat. In ieder geval is het duidelijk dat je hem in zijn waarde wil laten en hem zo graag uit zijn worsteling wil helpen.
Jouw vriend heeft mogelijk door de wijze waarop hij en zijn omgeving zijn omgegaan met zijn dyslexie een flinke deuk in zijn gevoel van eigenwaarde gekregen. (Waarschijnlijk waren dyslexieprogramma’s in zijn schooljeugd helaas nog niet zo gebruikelijk). Dit is een behoorlijke beurse plek geworden. Als je er bij wijze van spreken al naar wijst, vertoont hij defensief gedrag.
Helaas heeft hij daarboven op nog eens een onterecht ontslag meegemaakt, dit versterkt de gevoelens van gebrek aan zelfwaardering en het gebrek aan vertrouwen in de ander. Hij voelt zich een slachtoffer. Uit angst durft hij zich niet uit te spreken naar de juiste personen en gaat klagen. Zijn innerlijke criticus zal behoorlijk streng zijn tegen hem.
