Ik wil zo graag loslaten, maar het lukt niet

Hoi Teigetje,
Wat herkenbaar! En wat knap dat je zelf al zoekt naar wat het je oplevert. Dat getuigt van inzicht, alsof je het antwoord stiekem al weet.Want er is inderdaad altijd een reden waarom je blijft vasthouden aan verdriet en de drang om gelijk te hebben. Wat jouw redenen zijn weet ik niet, maar mag ik wat balletjes opgooien?

Ik kan me namelijk voorstellen dat het lekker voelt om gelijk te hebben. Al je regels over hoe mensen met elkaar om moeten gaan kloppen, je hebt gelijk! En toch blijken die regels in die situatie (voor die persoon) niet op te gaan. Je kunt hierover piekeren tot je in een eierkoek verandert; dan blijft de realiteit nog steeds hetzelfde. Conclusie: je hebt gelijk, én kennelijk houdt de realiteit zich niet aan dat gelijk. Kennelijk zijn er mensen die zo met jou omgaan. Kennelijk is de wereld niet zoals jij dat graag zou willen. Dat is heel naar, maar wel waar. De vraag is dus of je die waarheid nu alsnog en echt onder ogen wilt zien.

Tweede mogelijke voordeel: Je hebt een excuus om toekomstige pijn te gaan vermijden. Je legt je hart in de koelkast, in de hoop dat niemand het dan meer echt onder de gril zal leggen. Je zoekt naar een middenweg tussen liefde en angst. Probleem is alleen: liefde = angst. Kiezen voor liefde, contact en nabijheid betekent dat je bereid bent om je nogmaals te laten kwetsen. Ik lees dat die bereidheid vooralsnog ontbreekt. Dat is een keuze die veel mensen maken en wat mij betreft prima, zolang het een eigen, bewuste keuze is. De vraag is namelijk wat de prijs is van die vermijding, en hoe je straks op je leven zult terugkijken als je blijft vluchten voor de liefde.

Ik hoor dat je veel wilt, maar liever geen angst wilt. Helaas hoort angst als een Siamese tweeling bij de liefde. Laat ik dus afsluiten met de rare opmerking dat ik je in de toekomst heel veel angst gun.

Vriendelijke groet,
Gijs Jansen