Mijn vader accepteert mijn vriend niet
Beste Ursela,
Ik ben 22 jaar en heb de laatste paar jaar moeite met mijn emoties. Op de middelbare school kwam ik erachter dat het gedrag van mijn vader niet normaal was … hij is alcoholist. Emotioneel heeft mij dat veel leed gebracht omdat ik een heel hechte band had met m’n vader en ik het heel erg moeilijk vond om hem zo verdrietig te zien. Het veroorzaakte ook veel ruzies in huis maar er was absoluut geen sprake van mishandeling op fysiek of geestelijk gebied door de alcohol.
Daarnaast had ik een moeilijke periode op de middelbare school. Ik had vrienden die mij hebben laten vallen omdat ik anders over dingen dacht dan hen en ik voor mijn gevoel emotioneel al veel verder was en met heel andere dingen bezig was. Ik was meer bezig met de zin van het leven etc. Ik ben gedurende mijn middelbare school periode heel eenzaam geweest en op school voelde ik me erg ongemakkelijk want ik had niemand.
Alles bij elkaar heb ik nu het gevoel dat ik nooit een echte jeugd heb gehad zoals die had moeten zijn. Ik ging niet uit en heb ook nooit vriendjes gehad zoals je op die leeftijd hebt. Ik heb daarom het gevoel dat mijn leven leeg is en niet veel voorstelt. Ik heb inmiddels een vriend waar ik al drie jaar mee samen ben en we wonen samen, maar vrienden heb ik nog steeds niet. Voor mijn gevoel sta ik wel open voor mensen maar heb ik toch altijd het gevoel dat het niet klikt omdat ik anders in elkaar zit en met ander dingen bezig ben.
Sinds twee jaar woon ik op mezelf, hier heb ik mijn vader verdriet mee gedaan omdat hij mij nog steeds als zijn kleine meisje ziet. Ik heb het daarom erg moeilijk met veel dingen. Ik heb het gevoel dat ik mijn vader in de steek heb gelaten door weg te gaan. Ook vraag ik mezelf soms af of ik er wel klaar voor was omdat ik af en toe terug verlang naar mijn jeugd: nog thuiswonend bij mijn ouders, met m’n zusje dingen doen en samen met m’n vader praten over dingen en samen dingen doen.
Mijn vader staat niet achter mijn relatie. Mijn ouders zijn erg gelovig en mijn vriend niet, daarom is het contact verslechterd. Het voelde alsof mijn ouders mijn keuzes niet accepteerden en me behandelden als een klein kind dat beschermd moest worden voor een loverboy en niet sterk genoeg was om zelf te kunnen inschatten wat je aan iemand hebt. Het heeft me ook doen twijfelen aan mezelf: als mijn ouders mij zien als een zwak stil meisje dat niet voor haar zelf kan opkomen is dat dan echt zo?
Ik ben nu erg in de war over wie ik nou echt ben. Het ene moment ben ik heel zelfverzekerd en het andere moment voel ik me niets waard en heb ik het gevoel dat toen ik zo zelfverzekerd deed dat ik nep was en dan heb ik een hekel aan mezelf. Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan en hoe ik dingen achter me kan laten. Het contact met mijn ouders is inmiddels verbeterd maar het is heel anders dan het was. Ik voel dat ik een afstandelijke houding aanneem naar mijn ouders zonder dat ik dat wil. Ik vind het moeilijk om mijn emoties te delen met mijn ouders. Met andere mensen kan ik dat wel. Ik zoek ontspanning in hobby’s en sport maar ik kan het niet loslaten.
Groeten van Jenny
