Ik was een ongewenst kind
Mijn moeder is nooit echt aardig (geweest) tegen mij. Ik ben een ongewenst kind, en dat weet ik zolang ik mij kan herinneren.
Mijn moeder vond het leuk om me te ‘plagen’. Bijvoorbeeld door mij – als tweejarige – alcohol te laten drinken en dan te filmen hoe raar ik deed. In mijn tienerjaren vertelde ze mij bij liefdesproblemen dat niemand van me zou houden, want ik was lastig. Misschien houdt ze van me, maar ze toont het niet. Wel heb ik een briefje van haar: ‘Ondanks alles, hou ik toch van je. G.’
Tegenwoordig doe ik tegen haar zoals ik tegen een willekeurige vreemde doe. Als ik bedenk hoe zij me vroeger, en nu nog, liet voelen dat ik een ongewenst kind was en ben, dan wil ik haar niet spreken. Ik heb hier op zich redelijk vrede mee, maar mijn moeder wil soms ineens contact. Ze praat me dan een schuldgevoel aan als ik niet alles voor haar laat vallen, want ‘ze is toch m’n moeder’.
Waarom wil ze ineens contact? Ik word dan heel boos: ze heeft geen recht op mij(n aandacht)! Hoe kan ik hier beter mee omgaan, zodat ik in die situatie nog mezelf blijf?
