Ik voel me nergens echt thuis
Er is heel veel gebeurd in mijn leven de afgelopen paar jaar. Kort samengevat: sterfgevallen in de familie, een vader met kanker (gelukkig nu hersteld), stopzetten van eigen bedrijf, een scheiding van mezelf én mijn ouders, verlies van mijn hond – mijn trouwste vriendje – en twee katten, en tot slot liefst drie verhuizingen in twee jaar tijd.
Nu ben ik eindelijk in rustiger vaarwater terechtgekomen. Ik heb een lieve vriend van wie ik veel steun krijg, een fijn huis en leuk werk. Maar nu de rust is wedergekeerd, voel ik me verward en eenzaam. Ik stoot mensen af, om ze vervolgens weer dichtbij te willen halen. Ik heb onverklaarbare, onverwachte huilbuien – het liefst als ik alleen ben natuurlijk, want o wee als een ander mij niet vrolijk ziet!
Ik zit vooral erg met de scheiding van mijn ouders, ook al ben ik met 28 jaar echt geen klein kind meer. Ik heb altijd geprobeerd het goed te maken tussen mijn ouders, als kind was ik al hun mediator. Ik wil boos op ze worden, tegen ze zeggen dat ze er harder voor hadden moeten vechten. Want nu ben ik mijn thuis kwijt, mijn ouderlijk huis, alles. Dat voelt heel eenzaam.
Mijn ouders hebben beiden een leuke nieuwe partner. Fantastisch voor hen, maar ze zijn niet zichzelf bij die nieuwe partner en ik vind het maar raar allemaal. Met hun nieuwe partners erbij doen ze geweldig en aardig tegen me. Maar dan denk ik: doe je dat omdat je mij, je dochter, leuk vindt, of doe je dat om aan je nieuwe partner te laten zien hoe geweldig jij zelf bent?
Ik voel me nergens echt meer thuis. Natuurlijk wel bij mijn vriend, maar zelfs daar vind ik het moeilijk. Ik denk dat ik bang ben geworden me te hechten. Alle ‘vaste thuis dingen’ van vroeger zijn weg. Het gekke is, in real life zul je mij hier nooit zo eerlijk over horen praten. Ik doe alsof ik het allemaal wel accepteer. En verstandelijk begrijp ik alles ook, maar gevoelsmatig nog lang niet!
Ik zou het heel graag willen leren loslaten, accepteren en een plekje geven voor mijn gevoel. Heb je hier tips voor?
