Ik kan niet praten met mijn vader
Ik heb een behoorlijk moeizame relatie met mijn vader. Dat komt vooral doordat het zo lastig is met hem te communiceren. Dat zit ‘m zowel in het luisteren als in het praten.
Wat het luisteren betreft hoort hij vaak helemaal niet wat je eigenlijk zegt. En dat blijkt dan pas achteraf want op het moment zelf zegt hij gewoon ja of nee. Hij geeft ook zijn eigen interpretatie aan de delen die hij wel opvangt. Qua zelf praten haakt hij niet in op wat je zegt, maar praat hij vanuit zijn beleving over het onderwerp. Opvallend genoeg gaat dat voorin de auto en door de telefoon beter. Daarbij komt hij vaak met dezelfde punten, die meestal niet eens (meer) aan de orde zijn. Voor hem zijn er vaak twee mogelijkheden: of het één of het ander. Alternatieven sluit hij bij voorbaat uit. Als je zelf iets inbrengt wat hij nog niet bedacht had , is hij daarvan nauwelijks of helemaal niet te overtuigen. Zelf begint hij vaak een gesprek door iets te laten lezen (meestal een krantenartikel of nieuws). Als je het nog niet uitgelezen hebt, komt het volgende al.
Complicerende factor: mijn vader heeft weinig interessegebieden en gespreksstof: het beperkt zich tot vroeger en de computer. Daarbij weet hij niet wanneer hij gesprek moet beginnen en eindigen. Vaak zijn het dezelfde verhalen. Als hij vindt dat hij je iets moet vertellen, kan hij niet wachten. Vaak stap je net binnen en dan krijg je al een heel verhaal te horen. Wanneer je een gesprek voert met een ander, wacht hij niet tot dat gesprek klaar is, maar breekt in met zijn eigen verhaal. Hij vertelt toch door als je zelf praat of als je aan geeft dat hij even geduld moet hebben.
Door dit alles heb ik dus een moeizame relatie met mijn vader. Of eigenlijk heb ik dus nauwelijks (echt) contact met hem. Als ik nieuws heb, vertel ik dit aan mijn moeder. Zij communiceert dit weer met mijn vader. Zij kan beter contact maken, al moet ze ook veel herhalen, corrigeren en met stemverheffing spreken, en kost het ook de nodige irritatie. De laatste tijd probeer ik zelf dingen aan hem te vertellen. Soms doe ik wel vier pogingen, maar het komt bijna nooit over. Dit is zo vermoeiend en ontmoedigend! Ik raak hierdoor geïrriteerd.
Het gaat me tegenstaan, roept ergernis op en dat is iets wat ik nu juist niet wil. Het betekent wel dat als mijn moeder wegvalt, het contact met mijn vader verbroken is. Mijn partner – die altijd heel duidelijk is in de communicatie – ervaart hetzelfde met hem.
