Waarom ben ik zo’n pleaser?
Beste mevrouw van Genderen,
Ik krimp in elkaar als iemand zijn stem verheft tegen mij. Ik ben tegen het bange aan – zelfs voor mijn echtgenoot, voor wie ik echt niet bang hoef te zijn! Ook wil ik iedereen om me heen blij maken.
Bij anderen ben ik altijd opgewekt en vrolijk; ik wil anderen niet met mijn sores belasten. Ik zeg altijd ‘sorry’ als ik hoest of een boertje laat en zeg ‘dankjewel’ bij bijna alles. Tevens komt mijn gezichtsuitdrukking, naar mijn idee al mijn hele leven, 85% van de tijd niet overeen met mijn innerlijke gevoel. Dat wordt mij kwalijk genomen door mijn zus, ze laat het mij echter niet uitleggen.
Onze band is de laatste jaren naar een nulpunt gedaald. Wat ik ook doe om een handreiking te doen, ik doe het nooit goed in haar ogen, terwijl ik haar juist zo mis (ik heb verder geen andere broers of zussen). Ik wil niet dat iemand last heeft van mijn bijvoorbeeld ‘niet blij zijn’.
Het gevolg is dat ik altijd op mijn tenen loop en zo graag mezelf wil kunnen/mogen zijn. Ik ben net 48 jaar en buiten een cursus persoonlijkheidsontwikkeling denk ik erover om naar een sessie van ‘Familieopstelling’ te gaan. Elk advies is welkom!
Alles wat hierboven staat heeft naar mijn gevoel met ‘iets’ van mijn kindertijd/jeugd te maken. Alvast bedankt voor het advies.
Vriendelijke groet,
Nanet
