Ik ben liever bij mijn ex
Anderhalf jaar geleden leerde ik een leuke vrouw van eind dertig kennen. Ze had drie jonge kinderen, was gescheiden en leefde van een uitkering. Ik ben zelfstandig ondernemer en ook gescheiden.
De eerste maanden konden we ons geluk niet op, zo verliefd waren we. Maar toen vond ze een baan en maakte ook nog heel snel promotie. Ze maakt lange dagen en gaat ’s ochtends al om zeven uur de deur uit. Ik breng haar kinderen naar school en haal ze ook op. Ik woon door de week bij haar en ben in de weekenden in mijn eigen huis omdat mijn kinderen (pubers) dan bij mij zijn.
De laatste tijd ga ik me steeds meer verheugen op die weekenden alleen met mijn kinderen. Ik vind eigenlijk dat mijn vriendin te veel van me vraagt. Maar als ik daar wat van zeg, zegt ze dat ze zo blij is dat ik haar help bij die zware taak van drie kinderen opvoeden.
Vorige maand was ik alleen in mijn huis en kwam er een ex op bezoek. Het was zo heerlijk om onbekommerd te praten met iemand die er gewoon voor mij was, dat ze is blijven slapen. We hebben geen seks gehad, maar wel gezoend en geknuffeld. Als ik dat tegen mijn vriendin zou zeggen, zou ze ontploffen. Daarom zeg ik niks. Wat moet ik doen om van dat beklemmende gevoel af te komen dat ik nu heb? Ik zou willen dat het leven met mijn vriendin net zo ongecompliceerd en luchtig zou zijn als die avond met mijn ex.
