[1]
Zitten en tellen. Zo simpel zou het moeten zijn.
We zitten in een kring op het gras. De benen in kleermakerszit, onze handpalmen in elkaar gevouwen net onder de navel, de ogen volgens instructie halfdicht. Goed rechtop op het meditatiekussentje, want ‘zen is ruggengraattraining’, heeft de leraar ons voorgehouden. Als de bel klinkt, begint onze eerste meditatiesessie.
De komende twintig minuten blijven we hier zitten. We tellen onze ademhalingen. Een tel voor elke uitademing, telkens doortellen tot tien, en terug naar af als je in de war raakt. Niet echt ingewikkeld. Denk ik dan nog.
[2]
Zen – ik was er altijd een beetje bang voor. Toen ik een jaar of tien was, kwam ik eens in een spiritueel centrum met een ‘zen-zolder’. Nieuwsgierig slopen mijn vriendinnetje en ik de trap op om door het raampje de halfduistere ruimte binnen te gluren. Drie in donkere kleren gehulde figuren zaten daar naar de muur gekeerd in doodse stilte. Ze gaven geen krimp, zelfs niet toen wij in een zenuwachtige giechel uitbarstten en wegglipten. Griezelig.
Sinds die eerste kennismaking kwamen daar nog wat beangstigende associaties bij: documentairebeelden van kaalgeschoren mannen die uren op een koude kloostervloer zaten, af en toe afgeranseld door de