Hoe word ik een (beetje) bitch?

Soms zou ik best een bitch willen zijn. Gewoon lekker zeggen waar het op staat, zonder rekening te houden met andermans gevoelens. Zonder bang te zijn dat mensen me niet meer aardig vinden. Maar bitches zijn niet leuk. Ze zijn hard, koud, ongevoelig en ze gaan over lijken. Volgens cursusleidster Frances Ruijter is de negatieve beeldvorming over bitches nu juist het probleem. ‘Als een vrouw de top bereikt, dan zal ze wel een kenau zijn. Niemand wil een kenau zijn, en daar laten veel vrouwen zich door weerhouden.’ De filosofie van Ruijter is helder: ga de bitch niet uit de weg, maar zoek haar op en kijk wat je van haar kunt leren.

Ik en mijn uitermate zachtmoedige medecursisten brainstormen over bitchy eigenschappen. De bitch krijgt er flink van langs: ze is in onze ogen ruzie-achtig, humorloos, bazig en onredelijk. Ik vind haar vooral ongevoelig. En dat vind ik echt een nare eigenschap. Ruijter gaat daar op in, want de eigenschap waar we allergisch voor zijn, heeft ook een kant waar we iets van kunnen opsteken. ‘Wat is de positieve kant van ongevoelig zijn?’, vraagt ze. Mijn hersenen kraken. Uiteindelijk komen we eruit: onafhankelijkheid. Mijn uitdaging voor de rest van de training is leren minder afhankelijk te zijn van wat anderen van me (zouden kunnen) denken.

Bij nader inzien blijkt de kenau nog niet zo slecht te zijn. Ze kan zich goed profileren, kan goed nee-zeggen, voelt mislukkingen niet als persoonlijk falen, en ze is pro-actief, in plaats van re-actief. Dat vind ik een mooie: je moet uitgaan van je eigen kracht, in plaats van af te wachten en je aan te passen aan de acties van anderen. Ruijter tekent twee cirkels op een flap-over: ‘De bitch heeft een grote circle of influence en een kleine circle of concern. Ze maakt zichzelf middelpunt van haar eigen wereld. Terwijl dat bij het brave meisje precies andersom is. De kunst is om je circle of influence te vergroten.’

Dan is het tijd om te oefenen. We moeten om beurten de kamer binnenkomen en ‘iets’ vertellen aan de rest van de groep. Alles wat in me opkomt is stom, of beter: ik denk dat de anderen het stom zullen vinden. De feedback van Ruijter is een eye-opener: doordat ik aan mezelf twijfel, wordt niet duidelijk wat ik nu precies wil zeggen. En dat laat bij de anderen ruimte voor fantasie. ‘Wat jij gelooft, geloven wij ook’, zegt ze. Mijn onzekerheid veroorzaakt dus juist datgene waar ik bang voor ben.

Na de lunch is er een acteur op wie we onze nieuw verworven vaardigheden kunnen uitproberen. Het is imponerend om de man in driedelig pak achter een grote tafel te zien zitten. Ik heb besloten om hem te overtuigen van mijn kwaliteiten in mijn werk. Achteraf geeft de acteur feedback. Hij vindt me prettig naturel overkomen, maar vraagt zich nog wel af waar ik nu precies heen wil met mijn verhaal. ‘Het is af en toe net alsof je een vraag stelt aan Sinterklaas. Zet een punt!’

We doen het nog een keer. Frances neemt me mee naar buiten om me te empoweren. ‘Wat wil je bereiken?’, vraagt ze. ‘Ik wil dat hij mijn kant van het verhaal begrijpt’, zeg ik. ‘Nee, wat is jouw doel?’ ‘Eh, ik wil hem overtuigen.’ ‘Nee, dat ligt niet in je circle of influence. Houd je eigen doelen voor ogen.’ Het duurt even voor het kwartje valt. ‘Ik wil mijn verhaal vertellen, en ik wil dat mijn contract wordt verlengd.’ Dat is hem. Het gesprek met de acteur voelt ontspannen aan en ik houd stand als hij het me moeilijk maakt, omdat ik helder voor ogen heb wat ik wil bereiken. Met duidelijke afspraken verlaat ik de kamer. YES! Als een bitch een vrouw is die zich gelijkwaardig opstelt ten opzichte van haar gesprekspartner, bij zichzelf kan blijven en onafhankelijk is, dan wil ik toch best wel een bitch zijn.

Hoe word ik (een beetje) bitch?, Stantepede: 0299-475607, www.stantepede.com[/wpgpremiumcontent]