omgaan met kanker
Tineke Evers (57) kreeg ongeveer een jaar geleden te horen dat ze kanker heeft.
Op 25 oktober 2002 werd mijn zoon 25 jaar. Dat zouden we met z’n tweeën gaan vieren in Rome. Eindelijk eens tijd voor elkaar. Maar ik had zó’n pijn in mijn buik dat het niet kon doorgaan. Wat een teleurstelling was dat! Mijn gynaecoloog zei dat er iets niet goed zat bij mijn eierstokken en dat ik geopereerd moest worden. Toen ik bijkwam, werd me meteen verteld dat het kanker was. ‘Ik heb een duivelse mededeling voor u’, zei de arts na verder onderzoek. Ik had darmkanker, al uitgezaaid naar mijn buik. In principe had ik nog een jaar te leven. Ik voelde me helemaal wegzakken in de stoel.
Ik weet nog dat we naar de auto liepen, ik was helemaal verdwaasd. Ik vatte het niet. Ik huilde wel een beetje, maar niet echt. Toen we thuiskwamen zei een van de kinderen: “Nou, laten we dan maar een borrel nemen.— “Zoek maar een goede fles wijn uit’, zei ik, “want nu wil ik ook geen bocht meer!— In één middag werd alles op zijn kop gezet. Ik dacht: straks ben ik er niet eens