De grenzen gingen dicht en bijna een halfjaar lang kwam ik niet van mijn plek. Toen we eindelijk bezoek mochten ontvangen, was de eerste logee mijn beste vriendin van de middelbare school. Ze vouwde haar lange lijf op mijn tuinbankje, met de aloude grijns van oor tot oor. Het leek ineens gisteren dat we samen op fietsvakantie gingen, ongein uithaalden tijdens de gymles en de slappe lach kregen om helemaal niets.
En toch merkte ik bij mezelf een zeker ongemak op. Terwijl ik aan de tuintafel zat met haar en mijn vriend, voelde ik me voortdurend betrapt: alsof alles wat ik deed een beetje gênant was, van mijn manier van spreken tot de manier waarop ik lachte. Giechelde ik eigenlijk altijd al zo? En sinds wanneer noemde ik alles ‘tof’? Af en toe wierp mijn vriend me een schuine blik toe, alsof hij ook iets merkte.
’s Avonds bij het tandenpoetsen zag ik haar toiletspullen staan. Haar groene tandenborstel, die mijn spiegelbeeld nu vergezelde, leek het hele beeld subtiel te veranderen. Ik besefte dat ik nog nooit zo lang onafgebroken in hetzelfde gezelschap had verkeerd als de afgelopen maanden.
Van februari tot juli had ik geleefd in dezelfde dynamiek, gebruikgemaakt van hetzelfde vocabulaire van stopwoordjes en koosnamen en enkel rekening gehouden met de blik van mijn vriend wanneer ik ’s ochtends in de spiegel keek. En nu zag ik mezelf ineens door andere ogen, die iets anders gewend waren.
Bregje de geliefde botste op Bregje de schoolvriendin – en plotseling moest ik me weer strekken tussen twee versies van mezelf, in een soort identitaire yoga. Alles wat ik deed, voelde gespeeld omdat ik niet meer wist hoe ik soepel ‘mezelf’ moest zijn.
Vergroot je zelfvertrouwen
- Bewezen effectief
- Technieken uit de cognitieve gedragstherapie
- Inclusief dagboek-app
€ 75,-
Volgens William James (1842-1910), een van de grondleggers van de moderne psychologie, bestaat er niet zoiets als een stabiel, ‘echt’ zelf. Want dat zelf verandert met de context en past zich aan anderen aan. James meende dat je evenveel ‘zelven’ hebt als dat er mensen zijn om wiens mening je geeft.
Toen mijn vriendin het dal uit reed, keek ik haar auto na met een mengeling van weemoed en opluchting. Ze was weg. Maar niet helemaal: in de douche vond ik nog haar doucheschuim. Ik trok de dop eraf en rook eraan. Per ongeluk spoot ik een roze, zoet geurend draadsnorretje op mijn gezicht. Ik hoorde mezelf giechelen en wist dat ook Bregje de schoolvriendin niet helemaal verdwenen was.