‘Kra-kra-kra!’ Een paar grijze java-aapjes beginnen te roepen als we het terrein op lopen. Ze wonen in dit Rijswijkse onderzoekscentrum tussen honderden andere java- en resusmakaken. ‘Is dat een begroeting?’ vraag ik aan Liesbeth Sterck, hoofddocente gedragsbiologie aan de Universiteit Utrecht. Ze lacht: ‘Nee, een waarschuwing’ en wijst naar de man naast me, het hoofd van de apenkooien. Hij is degene die dieren uit hun verblijven haalt voor onderzoek of verzorging. Hoe goed er ook voor ze gezorgd wordt, apart genomen worden ervaren apen als stressvol. Het gerucht dat deze man in aantocht is, verspreidt zich dus snel onder de bewoners. ‘Je ziet dat moeders het ook zeggen tegen hun kinderen die nog nooit met mij te maken hebben gehad,’ zegt hij. ‘Kra-kra betekent zoiets als: daar heb je hem, pas op!’
Sinds begin 2009 doen Liesbeth Sterck en haar promovendi onderzoek naar het gedrag van een groep makaken die in Rijswijk woont. Een van de wetenschappers, Jorg Massen, hoopt over een half jaar te promoveren op zijn onderzoek naar vriendschap tussen apen. Ook apen maakt het namelijk iets uit met wie ze van doen hebben. Niet alleen hebben ze een voorkeur voor of afkeer van sommige verzorgers, in hun eigen