Beste Paula Lampe,
Terwijl in mijn team drie collega’s met zwangerschapsverlof zijn, en ik steeds heb lopen roepen van ‘We redden het wel, kom op, allemaal de schouders eronder’ ben ik nu afgebrand, ziek thuis en voel ik me ontzettend schuldig. Ik werk in een leefgroep voor kinderen met opvoedproblemen. Wat moet ik aan met dat schuldgevoel, hoe kom ik ervan af? Het staat mijn genezing in de weg.
Peter
Beste Peter,
Mijn eerste reactie op je vraag is: waarom voel je je in hemelsnaam schuldig? (Ik lees tussen de regels door dat je je schuldig voelt tegenover collega’s of tegenover de maatschappij.) Je werkt in een zware tak van de hulpverlening. Maar dat is niet de oorzaak. Te gedreven hulpverleners vergeten voor zichzelf te zorgen. Daar betaal je nu de rekening voor. Het spijtige is wel dat die rekening behoorlijk kan zijn.
Sommige hulpverleners kunnen door blijvende klachten van een flinke burn-out, niet meer genieten van hun welverdiende pensioen. De meeste hulpverleners verlaten, om dezelfde reden, eerder het vak. In plaats van je schuldig te voelen tegenover collega’s, zou je je schuldig moeten voelen tegenover jezelf. Want als je niet goed voor jezelf zorgt, wie moet het dan doen?
Maar ik weet best dat je op dit moment niets heeft aan negatieve gevoelens. Probeer er daarom achter te komen waarom je je zo opofferde. Zodat je er, na je herstel, voor waakt dat de schaal doorslaat naar het zorgen voor anderen. Ik wens je daarbij veel sterke.
En… beterschap!
Met vriendelijke groet,
Paula Lampe
