Sinds de dood van mijn vader heb ik verlatingsangst

Hoi Eva,
Wat naar. Het lijkt wel alsof je angst een soort fulltime metgezel van je is geworden. Het probleem is denk ik dat je met je angst je angst probeert te vermijden. Lees die laatste zin nog drie keer.

Uit angst om de mensen van wie we houden te verliezen gaan we afstand nemen en controle inbouwen (door bijvoorbeeld te checken of iedereen nog leeft). Probleem hierbij is dat je steeds minder echt contact hebt met de mensen van wie je houdt. Allemaal uit angst dat je ze ooit kwijt zult raken.

En wat is de bikkelharde realiteit? Ooit zullen we inderdaad onze ouders verliezen. Dat hoort zo. Het alternatief is immers dat je ouders jóu kwijt zouden raken, en dat is relatief veel erger. Het lijkt dus wel of je iets onvermijdelijks probeert te vermijden.

Daarnaast kan het ook zijn dat je weinig vertrouwen in jezelf hebt en dat je je afhankelijk voelt van die mensen om je heen. Als zij weg zouden vallen, zou er voor je gevoel misschien ook weinig van jou overblijven, klopt?

En dus komt het concreet hier op neer:

– Oefen met het accepteren van het idee dat alles komt en gaat. Iedereen (ook jij) is hier maar tijdelijk. Dat proberen te sturen of voorkomen is zinloos. Verlies hoort bij het leven. Leuker kan ik het op dit vlak gewoon niet maken.

– Onderzoek waarom je je zo afhankelijk voelt van anderen (door bijvoorbeeld over je vader te praten, wat hij voor je betekende) en kijk of je wat zelfstandiger kunt worden.

Doe je weleens dingen alleen? Ga je weleens in je uppie naar een museum, of kijk je weleens in je eentje een film? Dit betekent niet dat je je verder moet afzonderen van de mensen van wie je houdt, in tegendeel! Het gaat erom dat je leert dat je óók alleen kunt zijn als dat nodig is, en dat de wereld dan ook gewoon blijft draaien.

Vriendelijke groet,
Gijs Jansen