Scheiden is geen optie, bij elkaar blijven ook niet

Beste Henk,
Je hebt gelijk, (bijna) geen aandacht krijgen en intimiteit missen houdt niemand lang vol. Een relatie zonder verbinding is als leven op een oorlogsrantsoen: je overleeft het wel, maar leuk is anders. De vraag is dan ook wat jullie nog bij elkaar houdt, maar daar kan ik alleen naar gissen.

Je eigen autonomie versterken en dingen voor jezelf gaan doen is in elk geval een goede stap. Wellicht kun je hierbij toch proberen dit af en toe met andere mensen te doen. Zo kan het heel leuk zijn om met (een van) je kinderen wat te ondernemen, bijvoorbeeld samen naar een concert gaan, een cursus volgen of nieuwe plekken bezoeken. En anders zijn er nog vrienden, buren, of familieleden met wie je wat zou kunnen doen. Ook leer je juist door het ondernemen van dingen nieuwe mensen kennen, zowel online als persoonlijk. Hoe dan ook, het is goed om sociale contacten te hebben en niet alles te zoeken bij je partner.

Aan de andere kant is het ook belangrijk om te kijken wat er nog aan gezamenlijke basis over is met je vrouw. Je beschrijft dat je vrouw zich vooral op de kinderen richt. Dit is niet ongebruikelijk, maar is ondermijnend voor de relatie. Het is een natuurlijke reactie bij veel vrouwen (en soms mannen) om zich na de komst van kinderen vooral daarop te richten. Maar vaak normaliseert zich dat weer na een tijdje.

Bij stellen waar vrouwen dit blijven doen en alle verantwoordelijkheid thuis en voor de kinderen naar zich toetrekken, heeft dit een grote verwijdering tot gevolg. Zeker als mannen dit laten gebeuren en een houding aan gaan nemen van: ‘Ja, maar jij weet het toch het beste? Doe het dan maar lekker zelf.’ Mannen voelen zich buitengesloten en vrouwen voelen zich er alleen voor staan. Dan word je twee eilandjes en zijn talloze irritaties het gevolg.

Jij schrijft echter dat je vrouw zich vorig jaar pas helemaal op de kinderen is gaan richten. Weet je wat hier de reden voor was, en heb je hier met haar over gepraat? Het kan zijn dat het te maken had met iets dat speelde bij (een van) de kinderen. Maar het kan ook zijn dat haar houding een reactie was op haar teleurstelling of ongenoegen naar jou toe.

Het gebeurt namelijk regelmatig dat vrouwen hun teleurstelling naar hun partner niet uitspreken, maar het hem in plaats daarvan laten voelen door hun gedrag. Ook kan het zijn dat ze zich hierover wel hebben geuit, maar dat er niet echt goed over gepraat is samen. De reactie op deze teleurstelling kan dan afgereageerd worden door hem buiten te sluiten en zich helemaal te richten op de kinderen. Het ‘onthouden’ van intimiteit en seks hoort daar dan ook bij. Ik noem dit gedrag altijd ‘uitroken’, want vroeg of laat houd je dit niet vol.

Als jullie allebei van mening zijn dat scheiden geen optie is, dan zou je kunnen kijken hoe je het thuis leefbaarder krijgt. Met elkaar praten over je verwachtingen en wensen, en kijken of je hier concrete afspraken over kunt maken.

Vriendelijke groet,
Saskia