Ik cijfer mezelf weg voor mijn partner
In november heb ik mijn relatie na ruim zeven jaar beëindigd, mijn ex-vriend kampt(e) al zeker twee jaar met een burn-out en ondernam niets om daaruit te komen. Onze relatie leed daar erg onder. We hadden plannen om te gaan trouwen en wilden graag kinderen, maar daar kwam niets van terecht.
Erover praten ging niet. Rust en ruimte geven hielp niet. Niets hielp. Ik hield de dynamiek natuurlijk ook op de een of andere manier in stand. Weggaan leek nog de enige optie. Het voelde alsof ik in één klap mijn halve leven en mijn hele toekomst verloor, ook al was ik hem misschien allang kwijt.
Halsoverkop stortte ik me in een flirt met een collega, die natuurlijk uit de hand liep en nu maanden later zien we elkaar nog steeds. Ik ben echt verliefd op hem geworden, ondanks de slechte timing en het verwerken van voorbij zijn van mijn vorige relatie.
Het probleem is dat deze man ook weinig tijd voor me neemt en ik heb weer het gevoel dat ik me erg aan hem moet aanpassen om bij hem te kunnen zijn. Al is het om begrijpelijke redenen, uiteindelijk tijdelijk en wil ik ook graag bij hem zijn: het kost me veel merk ik. Ik voel me regelmatig onzeker, verdrietig en alleen.
Ik wil echt graag in deze relatie investeren als er uiteindelijk meer tijd en ruimte voor mij in zijn leven is. Maar ik ben bang dat ik in dezelfde valkuilen val, waarbij ik mezelf en mijn wensen wegcijfer. En dat dat dan weer vanzelfsprekend wordt. Rationeel weet ik dat ik niet zo aan hem moet hangen, maar emotioneel lukt dat niet. Hoe word ik wat assertiever en zelfstandiger en voorkom ik dat ik mezelf verlies?
