Na een half jaar rouw alleen met mijn verdriet

Jij herkent dat jij op je eigen manier door het rouwlandschap gaat. En nu ben je in onherbergzaam gebied terecht gekomen waar niemand je meer gezelschap houdt. Mensen kennen de kaart van dat gebied niet en dat maakt het onveilig. Dus je moet ze een beetje helpen met kaartlezen. Maar het is van belang hoe je dat doet. Anders kan het ook lijken alsof je zegt: ‘Jullie doen het niet goed’.

Het beste is om te zeggen waar je behoefte aan hebt. Bedenk dat andere mensen het ook fijn vinden om aanwijzingen te krijgen, ze weten het gewoon niet. Het boek van Karin Kuijper Je mag me altijd bellen geeft daar ook veel voorbeelden van en kan ook werken als ‘aha, heeft iemand dat nodig?’

Ja, inderdaad, je moet in deze zelf vaak het initiatief nemen. Maar als je het doet, levert het ook veel op. Zeg niet: ‘Wat jij zou moeten doen’, maar: ‘Wat ik fijn zou vinden, is …’ Of: ‘Mag ik jou iets vragen voor me te doen?’ Steun vragen en hulp aanvaarden is ook een kunst. En misschien ervaar je het niet zo, maar het is voor mensen ook een cadeautje als je het zo aanpakt. Heel veel mensen willen juist graag iets doen, ook op langere termijn. Ze hebben alleen richtlijnen of handvatten nodig. Van jou.

Ik merk dat je geneigd bent een beetje in de slachtofferrol te gaan terwijl je waarschijnlijk een heel krachtige vrouw bent. Die slachtofferrol kost juist veel (negatieve) energie terwijl je eigen kracht oppakken en duidelijk zijn in wat je nodig hebt positieve energie oplevert. Ik hoop dat het je gaat lukken.

Vriendelijke groet,
Riet Fiddelaers-Jaspers

• Riet Fiddelaers-Jaspers is deskundige op het gebied van rouwen en auteur van diverse boeken.
  Neem een kijkje op haar sites:
  www.rietfiddelaers.nl
  www.landvanrouw.nl