Mijn zoon is in de kerstnacht omgekomen
Arnold,
Mijn zoon is in de kerstnacht omgekomen bij een auto-ongeluk. Drank in het spel. Mijn zoon was bijrijder en zat ook nog in de gordels. Mijn pijn is dus pas drie weken oud en voelt als nooit te genezen. Hij was 26 jaar oud en heeft zich laten uitdagen door een bestuurder die meldde dat hij zo stoer reed dat niemand bij hem in de auto durfde te stappen. Mijn zoon heeft niet doorgehad dat deze bestuurder flink gedronken had.
Ik probeer volop de zingeving te vinden voor deze gebeurtenis. Het was zijn tijd… Zijn opdracht hier op aarde was volbracht…. Iedere jonge knul zou zich zo laten uitdagen… Wat heeft hij allemaal al niet voor risico’s genomen die goed afgelopen zijn… Leven is een risico etc.
Waar ik niet uitkom is dat wij na zijn overlijden ontdekten dat hij voor zijn vriendenkring en twee werkgevers volop sociaal is geweest. Uiteraard melden zij ook zijn onhebbelijkheden, maar vooral vooraan staat dat het een ongelooflijke vriend en medewerker was.
Mijn zoon ging op kamers toen hij ging studeren, 17 jaar oud, volop puber. Als ouders hebben wij onze best gedaan het contact te behouden door een paar keer per jaar een afspraak te maken voor een dag samen. De enkele keren per jaar die hij naar huis kwam, was hij voor ons als ouders en voor zijn zus nu niet direct de meest aardige, sociale etc. zoon en broer. Met verbijstering en verbazing hebben wij in de periode voor zijn begrafenis (31 december jongstleden) de verhalen van anderen aangehoord.
De vraag die mij blijft bezighouden is deze: wij hadden zo graag ook maar een tiende deel gekregen van alle warme aandacht die hij anderen gaf. Waarom hebben wij dit niet gekregen? Omdat wij als ouders altijd zeiden: ‘Wat je ook doet, wij houden van je! Onze liefde is ‘om niet’?’ Of omdat je (zoals onze kinderen zeggen) opgevoed wordt om je bij anderen goed te gedragen?
Groeten van Nenne
