Mijn vader is ineens zo’n goeie man
Beste Jolet,
Mijn vader is alcoholist. Vanaf mijn elfde deelde mijn moeder dat ‘geheim’ met mij. Zo kreeg ik de rol van klaagmuur. Suggesties om met een therapeut of een gespreksgroep van de AA in zee te gaan, wees ze af. Pas op mijn veertigste zag ik in dat ik weinig voor mijn ouders kon doen en heb ik mijn moeder zover gekregen dat ze (bijna) niet meer over hem klaagde.
Nu mijn vader door de alcohol heel erg ziek is geworden, en inmiddels hulpbehoevend, vertelt mijn moeder aan iedereen dat hij altijd zo’n lieve en zorgzame vader was. Ik voel me enorm in de kou gezet door haar. Vooral dat vals getuigen van een fijne jeugd zit me dwars. Kan ik haar na zoveel jaar nog aanspreken op wat er is gebeurd, of moet ik accepteren dat ze haar herinneringen herschrijft omdat een terugblik anders onverdraaglijk is?
