Moet ik mijn dochter loslaten of helpen?

Uit je mail maak ik op dat dit een hele lastige situatie voor je is.

Je kind zou financieel en qua huisvesting eigenlijk zelfstandig moeten zijn, en wordt ook als volwassen beschouwd door de werkgever en omringende maatschappij. Wat kun je dan als ouder nog doen? Het valt ook zwaar om je kind waar je al die jaren zo goed voor hebt gezorgd, zo onzeker te zien en verantwoordelijk te laten zijn voor haar eigen leven. Ook als je ziet dat ze in jouw ogen nog steeds het puber-stadium niet ontgroeid is.

Waarom het lastig is, een volwassen kind loslaten

Je verantwoordelijkheid als ouder is strikt genomen natuurlijk afgelopen. Je dochter is tenslotte juridisch volwassen. Maar toch blijf je als ouder natuurlijk je leven lang het beste voor je kind wensen. Je rol als ouder is nu inderdaad anders dan toen ze nog thuis woonde. Je wordt meer een steunpilaar en coach, dan de moeder die alles oplost, regelt en weet.

Levensfase van 18 tot 25 jaar: neerzetten van een eigen identiteit en ruimte voor fouten

Uit het beeld dat je schetst krijg ik de indruk dat zij nog erg zoekende is om haar plek in het leven te vinden, en een eigen bestaan op te bouwen. Op zich is dat heel herkenbaar. De fase tussen 18 en 25 jaar is dé periode waar kinderen hun eigen identiteit moeten neerzetten. Ze moeten in die periode keuzes maken, hun talenten gaan herkennen en in dit proces van volwassenwording moeten ze de kans krijgen om fouten te maken.

Het lijkt er echter op dat je haar leefwijze en aanpak als puberaal afkeurt en indirect breng je daarmee over dat je haar ook als persoon niet vindt voldoen. Dat weerhoudt haar wellicht van thuiskomen en maakt haar misschien juist ook nog meer onzeker?

Focus niet op het probleem maar op haar interesses

In plaats van steeds het probleem te willen analyseren zou je je ook kunnen richten op waar ze warm voor loopt:

• Laat merken dat je ziet dat ze niet gelukkig is met haar huidige leventje.
• Focus je op wat haar echt boeit, de paarden en een groter huis.
• Vraag geïnteresseerd door naar haar ideeën. Wat zou ze het liefste doen? Brainstorm samen over alle mogelijkheden, ook al zijn deze niet haalbaar of in jouw ogen pure fantasieën. Dat valt vast niet mee maar uit je brief krijg ik de indruk dat je altijd een betrokken moeder bent geweest.

Heb het vertrouwen dat je haar alle bagage hebt gegeven die ze nodig heeft en help haar haar droom te verwezenlijken.

Waarschijnlijk zal je dochter die ruimte waarderen en op haar beurt zich tot jou richten voor advies als ze ergens mee zit. En dan heb je gelukkig het contact hersteld  waar je zo naar verlangt. Een onzekere dochter op haar studentenkamer loslaten is dus zeker niet het devies! Vind je het moeilijk om uit de adviesrol te stappen, denk dan ook eens aan meer contact met de huisarts, een vertrouwensarts of met de studiecoördinator. Ik wens je veel sterkte en hoop van harte dat je je volwassen kind beter loslaten kunt met advies.