Mijn dochter wordt gepest, net zoals ik vroeger
Beste Gijs Jansen,
Ik ben in mijn jeugdjaren vaak gepest en buitengesloten. Ik dacht dat ik deze tijd wel een plek had gegeven maar nu mijn dochter naar school gaat blijkt niets minder waar. Als ik het schoolplein op loop word ik zenuwachtig en onzeker over mijzelf. In mijn hart weet ik best dat het zo erg allemaal niet is, maar in mijn hoofd spoken toch allemaal nare gedachten rond die ik niet uit kan schakelen.
Als mijn dochtertje iets naars meemaakt met kinderen, afgewezen wordt, of ruzie heeft reageert mijn lichaam erg heftig. Mijn armen en benen worden zwaar en pijnlijk, ik zie vlekken voor mijn ogen en ik word misselijk. Ik sta vaak mijn tranen op het schoolplein in te houden. Ik slaap ’s nachts onrustig en zie op tegen de morgen, waarin ik weer richting de school moet met mijn dochter. Vooral omdat ze zelf ook niet naar school wil, ze klaagt vaak over buikpijn en hoofdpijn.
Ik ben zo bang dat mijn dochtertje dezelfde jeugd als die van mij te wachten staat. Ik prent mijzelf wel in dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn maar er komen nu toch berichten van school dat het niet goed met haar gaat. Haar omgang met leeftijdgenootjes gaat erg moeizaam.
Mijn angst komt uit. Maar hoe kan ik haar steunen als ik zo met mijzelf overhoop lig? Voelt ze mijn angst aan en heeft ze daarom problemen, komt dit door mij? Deze vragen spoken nu door mijn hoofd.
Voor mijn dochtertje is er nu hulp. Maar welke stappen kan ik ondernemen voor mijzelf zodat ik mijn emoties beter in de hand kan houden, zodat ik een betere moeder kan zijn?
Vriendelijke groet,
Wilma
