Mijn dochter is zomaar aan de kant gezet

Beste Gebe,
Elke lezeres zal zich kunnen verplaatsen in je vragen en behoefte aan duidelijkheid, als dit je dochter en haar gezin overkomt. Je wilt weten hoe het zit, je maakt je zorgen over je kind en kleinkinderen, je verwijt hem zijn gedrag en gebrek aan verantwoordelijkheid en je lijkt je dochter haar lankmoedige houding ook te verwijten. Iemand die als een zak vuil behandeld wordt zou zich anders op moeten stellen, vind jij.

Privé zou ik me hetzelfde voelen, professioneel heb ik geleerd dat onze mening (dat wil zeggen: de mening van iedereen buiten de twee direct betrokkenen) maar van geringe waarde is. Je dochter is volwassen, mag stemmen, auto rijden en een gezin stichten, en ze zal zelf haar weg moeten vinden in de relatie met deze man. Naar de reden van zijn gedrag kan ik net zo speculeren als jij. Als hij zegt dat hij ongelukkig is in dit huwelijk, zal dat zo zijn. Misschien is er een ander, misschien voelt hij zich alleen maar volkomen opgesloten en weet hij niets beters te verzinnen dan weggaan – we weten het niet zolang hij daar geen openheid over geeft.

Wat je wel kunt doen, lijkt in zekere zin wat psychotherapeuten ook geacht worden te doen: in het contact met je dochter onvoorwaardelijk zijn in steun en acceptatie, ook al voelt het van binnen anders, haar volgen in haar beslissingen, praktische hulp bieden waar nodig en eventueel vragen of ze behoefte heeft aan een persoonlijke mening of advies. Richting haar man zou die houding ook prachtig zijn, maar dat is misschien wel een hele grote emotionele krachtsinspanning.

Sterkte en vriendelijke groet,
Gertjan van Zessen