Mijn oudste dochter is 15, maar lijkt in veel opzichten een jaar of 9. Haar wereld wordt nog beheerst door pratende pony’s en eenhoorns. Ze mist daardoor de aansluiting bij leeftijdgenootjes. Moet ik haar maar laten of haar interesses toch proberen te sturen naar zaken die meer bij haar leeftijd passen?
Ik begrijp dat dit lastig voor je is. Aan de ene kant is het belangrijk en mooi om je dochter te laten zijn wie ze is, want elk kind is goed zoals het is, met waar het van houdt en zich het goed bij voelt. Aan de andere kant wil je als ouder dat je kind niet buiten de groep valt. Het meest belangrijk vind ik: hoe ervaart je dochter het zelf? Mist ze de aansluiting bij haar leeftijdsgenootjes? Zit ze lekker in haar vel? Ga met haar in gesprek, zo kom je erachter hoe ze er zelf in staat en of ze hulp en meedenken nodig heeft. Als je kind laat merken dat het goed met haar gaat, is het niet nodig om in actie te komen. Mist ze de aansluiting bij leeftijdgenoten wel, dan kun je haar vragen wat ze zou willen. Wat zou haar helpen en wat kunnen jullie samen bedenken om dit op gang te brengen? Een clubje, sport, interesses verbreden? Samen gaan jullie op zoek naar wat kan helpen. Maar alleen als zij daar behoefte aan heeft, want pushen werkt averechts. //
